Wie kijkt er voorbij haar figuur?
Ze ademde er doorheen, zoals een dame wordt geleerd, terwijl een ander meisje in een lichtere jurk werd weggeslingerd door een gretige vrijer. Tegen de tijd dat de koets hen naar huis bracht, was de stilte luider dan welk vonnis dan ook. ‘s Morgens riep haar vader haar naar de kamer waar contracten werden gesloten. Hij sprak over toekomst en nut. Hij sprak over regelingen. En in een beslissing die jaren zou weerklinken, regelde hij dat Jimena weggestuurd werd naar een Apache-reservaat aan de noordgrens, waar een gevangengenomen krijger genaamd Tlacael onder toezicht van de regering een stuk land had gekregen.
De verklaring was koud: een « experiment » in vreedzame regeling. Een manier om verder bloedvergieten te voorkomen. Een plek waar Jimena eindelijk ‘van nut’ zou kunnen zijn. De woorden waren zwaar, en toch, te midden van de schok, bewoog er iets anders in haar borst. Zou een leven voorbij marmer en spiegels kunnen aanvoelen als adem?
Bij zonsopgang rolde de koets door dor land dat zich tot in eeuwigheid leek uit te strekken. Rode rots. Blauwe kluis van hemel. Wind die rook naar salie en zonlicht. Jimena keek niet achterom.
Een huis van Adobe, een ontmoeting van gelijken
De hut was eenvoudig en schoon, de deuropening sneed vierkant af tegen de verblindende helderheid. Tlacael stapte uit zijn schaduw als een figuur die uit het land zelf was gehouwen. Breedgeschouderd, donkerharig, rustige ogen, keek hij de aankomende groep met gestage kalmte aan.
Jimena voelde de aantrekkingskracht van oude gewoonten – de blik neerslaan, minder ruimte innemen – maar in plaats daarvan tilde ze haar kin op. De officier gaf zijn bevelen en liet een stofwolk achter. Er bleven twee mensen over, vreemden die geen van beiden had gekozen, met een dag vol hitte en een toekomst vol vragen.
‘Ik zal niet doen alsof dit een echt huwelijk is,’ zei Tlacael uiteindelijk, met zelfs stem. « Dit is zonder ons besloten. »
‘Ik weet het,’ antwoordde Jimena, verrast door de standvastigheid in haar toon. « Mijn familie stuurde me omdat ze niet wisten wat ze anders met me aan moesten. Misschien zijn we hier allebei tegen onze eerste wens in. Maar we zijn er. »
Er verdween, bijna onmerkbaar, iets tussen hen. Ze zouden niet doen alsof. Ze zouden beginnen met de waarheid.
Binnen vond Jimena planken vol met potten en bundels droogplanten. Kamille. Wilg. Smeerwortel. Namen die haar oma over haar schouder had gefluisterd in een tuin die naar oranjebloesem rook. Haar handen bewogen door het geheugen, sorteren, binden, labelen in keurig schrift. Toen Tlacael terugkeerde en haar werk zag, werd zijn aandacht verscherpt.
« Je kent deze. »
« Mijn grootmoeder heeft het me geleerd », zei ze met warme wangen. « Het werd niet als een geschikte hobby voor een dame beschouwd. Maar ik vond het geweldig. »
Hij knikte. « De woestijn heeft zijn eigen apotheek. Een deel ervan weet ik niet. »
