Maar de Thompsons… ze bewogen niet. Tom stond verstijfd, zijn gezicht een masker van shock. Maar Brenda en Claire… ze keken hoe Emily worstelde in het ijskoude water, hijgend, haar hoofd onder het oppervlak wegglijdend… en ze lachten.
Het was geen nerveus gelach. Het was een koud, hoog, volkomen vreugdeloos geluid dat echode over het bevroren meer, een geluid van pure, onvervalste wreedheid. Ze keken toe hoe mijn dochter verdronk, en ze vonden het grappig.
Mijn wereld stortte op dat moment in. De beleefde façade, de familievriendelijkheid, de jarenlange pogingen om de kloof te overbruggen – het loste allemaal op in de gruwelijke realiteit van wie deze mensen waren.
« Help haar! » gilde ik, mijn stem schor van paniek en woede. « In godsnaam, ze verdrinkt! » Ik zocht koortsachtig naar iets, wat dan ook, een touw, een tak.
Mijn geschreeuw, of misschien het late besef van mogelijke gevolgen, leek eindelijk Toms verlamming te doorbreken. Hij tastte naar zijn telefoon, zijn vingers onhandig van paniek, en slaagde er uiteindelijk in om 112 te bellen. Brenda en Claire stopten met lachen en hun gezichtsuitdrukkingen veranderden onmiddellijk in maskers van geoefende bezorgdheid.
3. De oproep
Tegen de tijd dat de hulpdiensten arriveerden – hun reactie was tergend langzaam vanwege de afgelegen ligging van het landgoed – was het me gelukt om Emily gedeeltelijk op de ijsplaat te trekken. Haar lichaam was slap en angstaanjagend stil, haar huid was afschuwelijk blauw.
Terwijl de ambulancebroeders koortsachtig aan het werk waren, haar in thermische dekens wikkelden en haar pols controleerden, begon Brenda aan haar optreden voor de net gearriveerde politieagenten. « Oh, godzijdank zijn jullie er! Het was een vreselijk ongeluk! Ze is gewoon uitgegleden… het ijs was zo verraderlijk! » Tom knikte zwijgend naast haar, zijn gezicht grauw.
Ik zei niets. Ik keek toe hoe ze mijn dochter reanimeerden, haar leven hing aan een zijden draadje. Ik keek toe hoe de Thompsons hun web van leugens voor de autoriteiten weefden. En toen draaide ik me om.
Ik liep een stukje verder, verstijfd van de schrik en met een ijzige, nieuwe vastberadenheid. Ik pakte mijn telefoon en draaide een nummer dat ik uit mijn hoofd kende, een nummer dat ik al jaren niet meer had gebeld. Het was van mijn vervreemde broer, Michael – een man die zich in kringen bewoog die ver verwijderd waren van mijn rustige, respectabele leven, een man die gespecialiseerd was in het laten verdwijnen van problemen.
Hij nam op bij de tweede beltoon. « Sarah? Wat is er? »
Mijn stem, toen ik sprak, verraadde niets van de eerdere paniek. Hij was volkomen kalm, volkomen vlak en zo koud als het ijs dat mijn dochter bijna had opgeslokt.
« Michael? Het is Sarah. » Ik haalde diep adem. « Ze hebben haar pijn gedaan. Vreselijk. » Ik pauzeerde even en liet de zwaarte van mijn volgende woorden bezinken. « Doe wat je moet doen. »
Ik beëindigde het gesprek voordat hij kon antwoorden.
