4. Gefluister en sirenes
De wachtkamer van het ziekenhuis was een ander soort steriel vagevuur. Emily leefde nog, maar verkeerde in kritieke toestand. Ze leed aan ernstige onderkoeling en een hersenschudding door de stoot van haar hoofd bij haar val. De artsen spraken op gedempte, serieuze toon over mogelijke langetermijneffecten.
De Thompsons waren er, dicht op elkaar, en lieten een overtuigende schijn van familiebetrokkenheid zien. Brenda bood me koffie aan, haar ogen gevuld met gespeeld medeleven. Tom mompelde excuses over het « verschrikkelijke ongeluk ». Ik negeerde hen en zat apart, een stil standbeeld gehouwen uit ijs en woede.
Toen begon het gefluister.
Toms telefoon ging. Het was zijn belangrijkste investeringsbankier, zijn stem klonk paniekerig. Een fusiedeal ter waarde van miljoenen dollars, waar Tom al maanden aan werkte, was van de ene op de andere dag op onverklaarbare wijze mislukt. Belangrijke investeerders hadden zich zonder opgaaf van reden teruggetrokken.
Enkele minuten later trilde Brenda’s telefoon. Een sms van haar accountant. De Belastingdienst was net begonnen met een volledige, uitgebreide en onpartijdige controle van alle bezittingen van de familie Thompson, zowel privé als zakelijk, van tien jaar geleden.
Terwijl Brenda dit nog steeds verwerkte, met een bleek gezicht, klonk het geluid van de politieauto’s steeds luider, het kwam steeds dichterbij en stopte uiteindelijk pal voor de ingang van het ziekenhuis.
Een koude, sluimerende angst begon op de gezichten van de Thompsons te dagen. Deze samenloop van rampen voelde te gericht, te snel. Hun ogen schoten nerveus naar mij, die zwijgend aan de andere kant van de kamer zat. Een vage, vormeloze angst begon zich in hun ogen te vormen.
