De menigte stond nu roerloos. Zelfs de obers bewogen niet meer. Ava voelde Adrians arm beschermend om haar schouders glijden terwijl hij Miranda en Tessa boos aankeek.
‘Jullie noemen jezelf verfijnd,’ zei hij kalm, ‘maar verfijning zonder menselijkheid is niets meer dan wreedheid in een mooier jasje.’
Tessa’s verzet wankelde. Miranda’s wangen kleurden rood. Het gefluister begon opnieuw, maar nu was het niet langer spottend, maar veroordelend.
Gabriel draaide zich naar Lucas om. ‘Als dit is hoe je van haar houdt, dan is ze beter af zonder jou.’
Niemand durfde daarna nog iets te zeggen. Het eens zo glamoureuze evenement veranderde in een ongemakkelijke stilte. Gasten begonnen weg te glippen, hun champagne half leeg achterlatend en hun glimlachen bevroren. De reputatie van Harrington, gebouwd op schijn, brokkelde voor hun ogen af.
Later die avond zat Ava op de achterbank van Gabriels auto, terwijl de Londense skyline voorbijflitste. Haar mascara was uitgesmeerd, maar haar blik was vastberaden. Adrian gaf haar een zakdoek.
‘Je had ons eerder moeten bellen,’ zei hij zachtjes. ‘Je vecht niet in je eentje tegen monsters.’
Ze schudde haar hoofd. « Ik dacht dat ik het aankon. Ik wilde je niet in mijn problemen betrekken. »
Gabriel keek haar aan in de achteruitkijkspiegel. « Je bent familie. Dat is nooit een probleem, dat is een reden. »
