Voor het eerst in maanden liet Ava de tranen de vrije loop. Niet van schaamte dit keer, maar van opluchting. Elk wreed woord, elk stil diner, elke geforceerde glimlach – ze liet ze één voor één los.
Binnen enkele weken diende ze een scheidingsaanvraag in. Het verhaal over de wreedheid van de Harringtons verspreidde zich razendsnel via de roddelbladen. Uitnodigingen bleven uit. Sponsors trokken zich terug. Achter de muren van het landhuis kookten Miranda en Tessa van woede, gevangen in het schandaal dat ze zelf hadden veroorzaakt. Lucas probeerde te bellen om zijn excuses aan te bieden, maar Ava nam nooit meer op.
Ze verhuisde naar een klein appartement met uitzicht op de rivier, begon weer met vrijwilligerswerk en herontdekte de versie van zichzelf die ze dacht kwijt te zijn. Vrijheid glinsterde niet, maar gloeide ingetogen.
Enkele maanden later, tijdens een benefietgala, vroeg een verslaggever Gabriel naar het beruchte « Harrington-incident ». Hij glimlachte flauwtjes en zei: « Niemand vernedert mijn zus en komt er vervolgens trots mee weg. »
Ava stond naast hem, stralend en kalm, haar zilveren jurk glinsterend in het licht. Het applaus dat volgde was niet alleen voor haar broers, maar ook voor haar moed, haar uithoudingsvermogen, haar opkomst.
Want uiteindelijk had Ava niet alleen overleefd. Ze had zichzelf teruggevonden.
En soms is dat de grootste wraak van allemaal.
