Ze zeggen dat kinderen de wereld zien zonder filters – en soms kan die duidelijkheid waarheden blootleggen die volwassenen jarenlang vermijden.
Het gebeurde op een van de droevigste dagen van mijn leven: de begrafenis van mijn schoonvader, een man die ik diep respecteerde. Verdriet hing als mist in de lucht, zwaar en verstikkend. Vrienden en familie verzamelden zich rond rustige tafels, wisselden gedempte condoleances uit, hun ogen rood van de tranen.
Mijn vierjarige zoon, Ben, begreep de ernst van de dood niet. Voor hem was de ontvangsthal gewoon weer een nieuwe plek om te verkennen. Terwijl ik kort met familieleden sprak, was hij onder de tafels gekropen, zachtjes giechelend zoals alleen een kind dat kan – onschuldig en onbewust.
Toen ik hem even later vond, was zijn uitdrukking vreemd serieus. Hij trok aan mijn jurk en fluisterde: « Mama, ik zag dat papa het been van een andere dame aanraakte. »
Ik bevroor.
