De meisjes praatten onophoudelijk terwijl Matteo vanuit de deuropening luisterde. Hun stemmen waren vol opwinding en verwondering toen ze de kleuren van de lucht beschreven, de glinstering van het water in de fontein, de beweging van mensen en vogels, en de zachtheid van de sjaal van de vrouw. Elk woord drukte zwaar op zijn borst, want hij besefte dat ze deze details niet verzonnen, maar ze zich haarscherp herinnerden.
‘Hoe weet je dat allemaal?’, vroeg hij uiteindelijk, zijn stem gespannen terwijl hij tegen de deurpost leunde.
‘We hebben ze gezien,’ antwoordde een van hen kortaf.
‘Dat heb je nog nooit gezien,’ zei hij, hoewel zijn zekerheid met elke ademhaling afbrokkelde.
‘Niet eerder,’ antwoordde een ander. ‘Zij liet ons zien hoe we onze ogen moesten openen.’
Die nacht heb ik niet geslapen.
Matteo zat alleen in zijn studeerkamer, met een foto van zijn overleden vrouw Isadora in zijn handen. De foto was jaren eerder genomen, toen lachen nog vanzelfsprekend was en angst nog geen plaats had gevonden in zijn huis. Zij geloofde in intuïtie en vriendelijkheid, in dingen die niet altijd meetbaar waren, en terwijl het verdriet hem overspoelde, vroeg hij zich af of zijn vasthoudendheid aan zekerheid en autoriteit hem op een manier had verblind die veel gevaarlijker was dan de duisternis zelf.
De volgende middag keerde hij terug naar het plein.
De vrouw zat daar, op dezelfde plek, alsof ze wist dat hij zou komen, en toen hij dichterbij kwam, keek ze hem aan met ogen vol geduld in plaats van beschuldiging.
‘Je wilt de waarheid,’ zei ze zachtjes.
Ze zaten samen op de koele stenen trappen, terwijl de geluiden van de stad om hen heen klonken, en stukje bij stuk vertelde ze hem haar verhaal. Ze onthulde dat haar naam Lucinda Morel was en dat ze vele jaren geleden gedwongen was geweest haar dochter af te staan onder omstandigheden die gekenmerkt werden door angst en bedrog, omstandigheden die haar hadden doen geloven dat ze het kind voorgoed kwijt was.
‘Dat kind was Isadora,’ zei ze, haar stem trillend maar vastberaden. ‘Uw vrouw was mijn dochter.’
Matteo voelde de grond onder zijn voeten wegzakken toen documenten en vervaagde foto’s in zijn trillende handen werden gelegd. Elk document wiste een laagje zekerheid uit waarop hij zijn leven had gebouwd, want de gelijkenis was onmiskenbaar, de waarheid onmogelijk te negeren.
Lucinda legde uit hoe ze buitengesloten was, hoe er zorgvuldig en herhaaldelijk leugens waren verspreid, en hoe een andere vrouw zich onder valse voorwendsels in Isadora’s leven had gemengd, haar begeleiding en steun had aangeboden, terwijl ze stilletjes de toegang tot informatie, medische zorg en vertrouwen controleerde.
Het besef drong op een misselijkmakende manier tot Matteo door toen hij begreep wie die vrouw was, iemand die lang na Isadora’s dood nog steeds dicht bij zijn familie stond, iemand die erop had aangedrongen dat de meisjes strikte supervisie en zware behandeling nodig hadden, iemand die afhankelijkheid had aangemoedigd terwijl ze beweerde dat het bescherming bood.
De confrontatie was onvermijdelijk.
Toen Matteo haar eindelijk onder ogen zag, ontkende ze niet wat ze had gedaan, want dat had geen zin meer, en toen ze sprak, klonk haar stem koud en berekenend.
‘Zonder mij had je het niet overleefd,’ zei ze. ‘Drie gehandicapte kinderen en een gebroken man houden de voogdij niet lang vast.’
‘Je hebt ze wijsgemaakt dat ze blind waren,’ antwoordde Matteo, terwijl zijn handen trilden van ingehouden woede.
‘Ik heb ervoor gezorgd dat ze me nodig hadden,’ antwoordde ze. ‘Dat was genoeg.’
Het daaropvolgende onderzoek bracht alles aan het licht.
Gewijzigde medische dossiers. Ongeautoriseerde recepten. Psychologische manipulatie vermomd als zorg.
Deskundigen bevestigden wat Matteo al vreesde.
Zijn dochters hadden altijd al kunnen zien.
Wat ze verloren hadden, was zelfvertrouwen, vrijheid en tijd.
De genezing kwam niet snel, maar wel gestaag.
Lucinda werd op een zachte, maar consistente manier onderdeel van hun leven. Ze dwong nooit genegenheid af, eiste nooit erkenning, maar bood simpelweg haar aanwezigheid en geduld. Langzaam werden de meisjes sterker en zelfverzekerder, en hun wereld breidde zich uit naarmate de therapie hen hielp terug te winnen wat hen was afgenomen.
