Op een middag keek een van hen op naar Matteo en glimlachte.
‘Je ziet er vriendelijk uit,’ zei ze. ‘Precies zoals mama het beschreef.’
Matteo huilde openlijk, niet langer beschaamd over de last die hij droeg, want de liefde was in een nieuwe en onverwachte vorm naar zijn huis teruggekeerd.
Jaren later zette hij die ervaring om in een doel en opende een centrum voor kinderen die psychisch letsel hadden opgelopen, een plek vol licht en kleur waar angst plaatsmaakte voor veiligheid, en waar Lucinda de stille ziel werd, die gezinnen begeleidde met de wijsheid die ze door verlies had opgedaan.
Op de dag dat het centrum opende, stond Matteo naast zijn dochters terwijl ze een zaal vol ouders en kinderen toespraken. Hun stemmen waren vastberaden en helder toen ze een waarheid deelden die hun leven had veranderd.
‘Ons werd geleerd bang te zijn,’ zei een van hen. ‘Daarna werd ons geleerd te zien.’
Lucinda keek toe vanaf de eerste rij, met tranen in haar ogen, en Matteo begreep dat families niet altijd alleen door omstandigheden worden gevormd, maar ook door moed, waarheid en de bereidheid om onder ogen te zien wat te lang verborgen was gebleven.
Die avond, toen hij zijn dochters in bed stopte, fluisterde een van hen: « Papa, nu voelt alles weer duidelijk. »
Matteo kuste haar zachtjes op haar voorhoofd, zijn hart vol niet omdat het verleden verdwenen was, maar omdat de toekomst eindelijk in zicht was gekomen.
