Daniel Carter had alles wat geld te koop was. Zijn fortuin had wolkenkrabbers gebouwd, bedrijven van brandstof voorzien en zijn naam tot een van de meest gerespecteerde in de zakenwereld gemaakt. Toch hing er binnen de muren van zijn uitgestrekte landhuis een stilte als een dichte mist.
Het was niet de stilte van vrede, maar van verdriet. Zijn dochter Emily had ooit de gangen met gelach gevuld. Ze was een wervelwind van nieuwsgierigheid geweest, haar vreugde aanstekelijk, haar stem de zoetste melodie die hij ooit had gekend. Maar na het ongeluk veranderde alles.
Emily overleefde het, maar ze was vanaf haar middel verlamd. De rolstoel werd haar nieuwe wereld.
Artsen boden therapie na therapie aan. Specialisten van over de hele wereld vlogen in en beloofden doorbraken, maar niets daarvan hielp. Emily trok zich terug. Haar glimlach vervaagde. Haar stem verdween. Maandenlang weigerde ze te praten of te lachen.
Daniel investeerde miljoenen in behandelingen, speelgoed, muziekprogramma’s – alles wat maar enigszins de vonk in de ogen van zijn dochter kon terugbrengen. Niets hielp. Het landhuis werd een echokamer van vergeefse hoop.
Op een zomermiddag, toen het warm was en de rozen in de tuin in volle bloei stonden, nam Daniels leven een onverwachte wending.
Emily zat bij de fontein in haar rolstoel, gewikkeld in haar favoriete bloemendeken. De zon scheen op haar gezicht, maar haar ogen waren afstandelijk.
Toen verscheen hij.
Een jongen – op blote voeten, rafelig, zijn shirt gescheurd en besmeurd met vuil. Zijn korte broek was gerafeld, zijn knieën geschaafd. Hij zag er niet ouder uit dan negen of tien. Hij moest op de een of andere manier langs de poort zijn geglipt, op zoek naar voedsel of rust naar het landgoed van Carter.
Daniel, die vanaf het balkon boven toekeek, verstijfde. Hij stond op het punt de beveiliging te bellen als er iets onverwachts gebeurde.
De jongen bedelde niet. Hij stal niet. In plaats daarvan begon hij te dansen.
Het waren niet de sierlijke bewegingen van een getrainde artiest. Zijn passen waren wild, onhandig, zelfs belachelijk. Hij draaide onregelmatige cirkels, sprong met overdreven inspanning de lucht in en wiebelde met zijn armen in onhandige patronen. Voor iemand anders leek het misschien onzin.
