Maar voor Emily was het magie.
Voor het eerst in maanden krulden haar lippen omhoog. Een geluid borrelde uit haar borst – eerst zacht, toen luider en feller. Ze lachte.
Het was een lach zo puur dat Daniels hart bijna stilstond. Vanaf zijn balkon zag hij zijn dochter in haar handen klappen, haar ogen oplichtend van een vreugde die hij voorgoed had gevreesd.
De jongen, die haar gelach hoorde, danste nog harder. Hij stampte met zijn voeten in het gras, draaide rond tot hij bijna omviel en maakte toen een dramatische buiging. Emily klapte wild in haar handen en giechelde onbedaarlijk.
Daniël stond verstijfd. Woede welde in hem op – hoe durft dit kind hier binnen te dringen? Weer een stem in hem fluisterde iets anders: Kijk. Je dochter leeft weer.
Maandenlang hadden de beste artsen ter wereld gefaald. Toch had een jongen op blote voeten, hongerig en dakloos, gedaan wat miljoenen anderen niet konden: hij had Emily haar lach teruggegeven.
Toen Daniel eindelijk de tuin in liep, lachte Emily nog steeds, haar wangen rood van geluk. De jongen keek geschrokken op, klaar om te rennen.
« Wacht, » zei Daniel, terwijl hij zijn hand uitstak. Zijn toon was zachter dan hij bedoelde. « Hoe heet je? »
« Leo, » fluisterde de jongen. Zijn ogen schoten nerveus heen en weer, alsof hij straf verwachtte.
Daniel keek hem aan. De jongen was mager, duidelijk ondervoed, maar zijn geest leek ongebroken. « Waarom ben je hierheen gekomen? »
Leo haalde zijn schouders op. « Ik had honger. Maar toen zag ik haar. Ze zag er verdrietig uit. Dus ik… ik wilde haar gewoon laten lachen. »
Emily trok aan de mouw van haar vader en haar eerste woorden in weken kwamen trillend uit haar mond: « Papa… hij is grappig. Mag hij blijven? »
Daniels keel kneep samen. Maandenlang had hij ernaar verlangd haar stem te horen, en nu smeekte hij om deze jongen.
