Een stille twijfel begon in haar te groeien, een twijfel die ze niet los kon laten. In de daaropvolgende dagen werd Julia oplettender. Haar uiterlijke verschijning bleef onveranderd, maar haar blik werd scherper.
Ze merkte hoe Lilia bepaalde vormen van contact vermeed. Soms deinsde ze terug als iemand te dicht achter haar liep. Andere keren werd ze helemaal stil als Roman de kamer binnenkwam.
Geen van deze dingen was dramatisch of voor de hand liggend, maar samen bezorgden ze Julia een ongemakkelijk gevoel. Ze begon zich ook af te vragen waarom Lilia nooit over haar moeder sprak. Kinderen praten vaak over de ouders die ze verloren hebben, maar Lilia bleef stil.
Julia vroeg Roman eens terloops of Lilia ooit over haar moeder sprak. Hij antwoordde kortaf: « Niet vaak. » Hij leek terughoudend om verder op het onderwerp in te gaan.
Dit antwoord verdiepte Julia’s twijfels alleen maar. Het ging niet alleen om wat er gezegd was, maar ook om wat er nooit gezegd was. De stilte rond Lilia’s verleden werd steeds zwaarder.
Op een avond vond Julia een fotoalbum in haar kantoor. Het was bedekt met stof en verstopt achter een aantal dikke mappen. Uit nieuwsgierigheid opende ze het.
Er zaten foto’s in van Roman, een vrouw en een kind. Ze besefte dat de vrouw Romans echtgenote moest zijn. Op deze oude foto’s leek het een gelukkig gezin, maar er waren weinig foto’s en het album was leeg op de derde pagina.
Julia had het gevoel dat er iets ontbrak. Er waren geen kinderfoto’s van Lilia, geen schoolfoto’s, geen verjaardagen. Ze had het gevoel dat haar leven tot stilstand was gekomen.
Julia sloot het album en legde het terug. Ze wilde geen problemen veroorzaken, maar er kwamen vragen in haar op. Waarom was Lilia’s verhaal zo leeg? Waarom vermeed Roman altijd bepaalde onderwerpen? Er werd iets verborgen gehouden.
Nu wist ze het zeker. Vanaf dat moment kon Julia haar gevoelens niet langer negeren. Ze begon te zoeken naar kleine aanwijzingen, niet omdat ze iemands privacy wilde schenden, maar omdat ze zich verantwoordelijk voelde.
Ze was hier altijd alleen voor haar werk geweest, maar nu was Lilia echt close met haar geworden. Eén woord, ‘mama’, veranderde alles. Het opende de deur naar Julia’s hart en ziel.
Ze wist hoe het was om een kind te verliezen, iemand te missen die nooit meer terug zou komen. Maar Lilia’s pijn was anders. Het was niet alleen verlies, maar ook verwarring, angst en misschien nog iets duisterders.
Julia wilde geen overhaaste conclusies trekken. Ze had geen kwade bedoelingen met deze affaire, maar ze moest de waarheid weten. Iets diep in haar drong er bij haar op aan om uit te zoeken wat er werkelijk in dat huis was gebeurd.
Ze had geen duidelijk plan, maar dat ene moment, dat ene woord van Lilia, zaaide een stille, groeiende twijfel in haar. Julia begon in haar vrije tijd de hoeken en gaten van het landhuis te verkennen. Het was geen simpele nieuwsgierigheid, maar een stille zoektocht naar begrip.
Het huis had veel kasten en gesloten kasten. Op een middag, tijdens het schoonmaken van de kamer naast de keldertrap, opende ze een oude kledingkast. Daarin stonden verschillende gelabelde kartonnen dozen.
De meeste etiketten waren vervaagd, maar op sommige stonden nog steeds de namen van de medicijnen. Ze pakte een doosje en opende het. Er zaten flesjes pillen, injectiesets en verschillende ampullen in met medische etiketten die ze nog nooit eerder had gezien.
De data waren allang verdwenen en de etiketten droegen Lilia’s naam. Toen Julia de inhoud bekeek, zag ze iets vreemds. Veel van de medicijnen waren ongebruikelijk…
Op sommige stonden waarschuwingen in rode letters. Op andere stonden vreemde namen die ze niet herkende. Julia besloot er een foto van te maken met haar telefoon om er later naar te kijken.
Die nacht, nadat Lilia in slaap was gevallen en het huis stil was, ging Julia rechtop in bed zitten en begon ze te zoeken naar de namen van medicijnen. Sommige resultaten verschenen direct. Een paar waren veelvoorkomende kankermedicijnen, maar andere waren moeilijker te vinden.
Uiteindelijk ontdekte ze informatie over medicijnen die als experimenteel werden beschouwd, vooral voor kinderen. De bijwerkingen waren ernstig, waaronder orgaanschade, hormoonverstoring en psychische problemen. Eén medicijn werd in sommige landen zelfs verboden vanwege veiligheidsrisico’s.
Julia’s hart bonsde. Nu begreep ze waarom Lilia’s lichaam zo zwak was en waarom ze zo gevoelig reageerde. Dit waren ongebruikelijke behandelingen.
Waarom werden ze gegeven? Wie keurde ze goed? Julia kon het gevoel niet van zich afschudden dat er iets mis was gegaan. Misschien had Lilia deze medicijnen gekregen zonder de juiste medische begeleiding. De gedachte maakte haar misselijk.
Dit was geen gewone ziekte meer. Het is mogelijk dat de schade opzettelijk was of het gevolg van verwaarlozing. Julia sliep die nacht slecht.
Haar gedachten raasden door haar hoofd. Ze probeerde zich voor te stellen wat Roman wist. Had hij deze medicijnen goedgekeurd? Was hij zich bewust van de risico’s? Of had hij de dokter misschien blindelings vertrouwd zonder de details te verifiëren? Hoe meer ze nadacht, hoe meer vragen er opkwamen, maar ze vond geen antwoorden.
Ze wilde meteen met Roman praten, maar iets hield haar tegen. Wat als hij echt dacht dat hij Lilia hielp? Wat als hij het niet wist? En erger nog, wat als hij het wel wist, maar toch doorging? Julia wilde niet zonder bewijs beschuldigen, maar de angst groeide in haar. Ze zag hoe kwetsbaar Lilia was, hoe stil en afstandelijk.
Nu vroeg ze zich af of sommige van deze kwalen veroorzaakt werden door de behandeling zelf. Misschien waren het niet zomaar bijwerkingen, maar onderdeel van iets veel ernstigers. Julia voelde zich nu genoodzaakt de waarheid te achterhalen.
De volgende dag zette ze haar taken gewoon voort, maar haar houding was veranderd. Ze observeerde alles nauwkeuriger. Toen de verpleegster Lilia haar dagelijkse medicijnen bracht, lette Julia op de etiketten, de dosering en de houding van de verpleegster.
Ze zei niets, keek alleen maar toe. Ze controleerde ook de badkamerkastjes opnieuw en vergeleek de huidige medicijnen met die in de voorraadkast. Sommige namen kwamen overeen.
Dit maakte haar nog ongeruster. Ze begon Lilia’s medisch dossier te bekijken, dat in Romans kantoor werd bewaard. Ze nam niets mee, maar ze wierp wel een blik op de aantekeningen toen Roman even weg was.
Eén map bevatte labrapporten met onbekende termen. Julia bewaarde ze om later te bestuderen. Hoe dieper ze groef, hoe meer ze het gevoel kreeg dat er iets mis was.
Haar handen trilden lichtjes toen ze de map dichtsloeg. Het waren niet langer slechts vermoedens. Er werd iets ernstigs verzwegen, iets dat direct verband hield met Lilia’s gezondheid.
Julia wist dat ze dit niet lang alleen zou kunnen volhouden, maar het Roman vertellen was een grote stap. Als hij onschuldig was, zou het hem misschien bang maken. Als hij schuldig was, zou het haar in gevaar kunnen brengen.
Dus besloot ze nog even te wachten. Ze had meer bewijs nodig. Ze wilde alles begrijpen voordat ze iets zei.
Op datzelfde moment voelde ze een zwaar gevoel in haar borst. Lily kwam echt dicht bij haar. Ze begon haar te vertrouwen.
Ze wisselden vriendelijke glimlachjes uit, hielden momenten van stilte en voerden zelfs korte gesprekken. Julia kon er niet bij blijven zitten terwijl er iets gevaarlijks gebeurde. Elke keer dat Lilia een pil slikte of een injectie kreeg, keek Julia bezorgd toe.
Ze begon een notitieboekje bij te houden waarin ze alles opschreef: haar naam, de tijd, haar reacties. Het was haar manier om de controle te behouden. Ze had een plan nodig, maar bovenal moest ze Lilia beschermen, zelfs als dat betekende dat ze mensen met meer macht moest confronteren.
Dagen verstreken en de waarheid onthulde zich stukje bij beetje. Julia verzamelde aantekeningen, foto’s en vragen, maar ze wist nog steeds niet wat ze moest doen. De verantwoordelijkheid werd te groot.
Wat ze ontdekte kon niet genegeerd worden. Lily was niet zomaar ziek. Misschien werd ze wel geschaad door de beslissingen van de volwassenen om haar heen.
Julia wilde niet geloven dat Roman het expres had gedaan, maar ze kon hem ook niet helemaal vertrouwen. Ze wist niet wie deze beslissingen had genomen, maar ze waren fout. Dit meisje verdiende beter.
Julia keek Lilia met andere ogen aan, niet langer als een ongelukkig kind, maar als iemand die in de steek was gelaten. Deze gedachte deed haar diep pijn. De band die Julia met Lilia voelde, werd steeds sterker.
Ze was niet langer zomaar een werknemer; ze voelde zich een beschermer, een verzorger. En hoe moeilijk de reis ook was, ze was bereid antwoorden te zoeken. Er loerde iets heel ernstigs in dat huis.
Julia werd voorzichtiger in alles wat ze deed. Elke dag observeerde ze Lilia beter, maar met een rustige aandacht, erop lettend haar niet te storen. Ze lette op kleine details, hoe Lilia reageerde op verschillende stemmen, welke voorwerpen ze vermeed wanneer ze meer ontspannen leek.
Julia probeerde niet te veel vragen te stellen of Lilia te dwingen om te spreken. In plaats daarvan bleef ze dichtbij, altijd kalm, altijd beschikbaar. Julia begreep dat vertrouwen niet door woorden ontstaat, maar door aanwezigheid.
En geleidelijk begon Lilia te veranderen. Ze begon Julia recht in de ogen te kijken. Ze bewoog niet langer weg als Julia naast haar ging zitten.
Het waren kleine momenten, maar voor Julia betekenden ze alles. Ze voelde iets veranderen tussen hen in. Het ging niet langer alleen om de fysieke zorg voor Lilia, maar om iets diepers…
Julia wist dat ze dichter bij het hart van de stille wereld van het meisje kwam. Op een middag was het bijzonder stil in huis. Roman reed haar tegemoet en de verpleegster ging de telefoon opnemen.
Julia was in de woonkamer met Lilia. Het meisje lag op de bank, gewikkeld in een zachte deken. Julia zat naast haar op de grond.
Er was geen muziek, geen lawaai, alleen stilte. Toen gebeurde er iets onverwachts. Lilia stond langzaam op en keek Julia aan.
Deze keer stonden haar ogen niet angstig, maar vermoeid, alsof ze iets heel zwaars droeg. Lilia kroop naar haar toe, boog zich zachtjes voorover en sloeg haar armen om Julia’s nek. De omhelzing was licht, maar oprecht.
Aanvankelijk bewoog Julia niet, verrast door de plotselinge nabijheid. Toen omhelsde ze haar van achteren en hield haar voorzichtig vast. Toen fluisterde Lilia heel zachtjes, bijna onhoorbaar: « Laat me niet alleen, mam. »
Julia voelde haar lichaam bevriezen. Haar ogen vulden zich onmiddellijk met tranen. Ze aarzelde voordat ze iets zei.
Haar keel kneep samen en haar hart bonsde. Ze hield Lilia gewoon vast en bleef volkomen stil. De woorden: « Laat me niet alleen, mam, » echoden in haar hoofd.
Ze voelde Lilia’s kleine armen stevig om haar heen slaan. Het was geen gewone omhelzing, geen vergissing. Er zat angst in en een diep verlangen om niet alleen te zijn.
Julia wist niet of Lilia haar echt zo had willen noemen, of dat het gewoon een herinnering uit het verleden was die bovenkwam. Maar dat maakte niet uit. Wat telde, was dat Lilia haar binnen had gelaten.
Julia voelde het. Het was geen gewone tederheid, maar vertrouwen, een schreeuw om veiligheid. Julia kuste Lilia zachtjes op haar kruin en fluisterde: « Ik ga nergens heen. »
En ze sprak oprecht. Tranen bleven vloeien, maar ze veegde ze niet weg. Voor het eerst sprak Lilia vanuit haar hart.
