Hij droeg de schuld als een zware last op zijn schouders. ‘s Nachts, terwijl Lilia sliep, zat hij in zijn studeerkamer, starend voor zich uit en mijmerend over het verleden. De stilte van die nachten was nog dieper.
Geen telefoontjes, geen vergaderingen, alleen maar stilte. Vrienden belden niet meer. Werknemers runden hun bedrijf zonder hem.
Het kon hem niet schelen. Het enige wat telde was Lilia. Hij dacht dat als hij haar hielp herstellen, hij zichzelf misschien kon vergeven.
Maar dag na dag bleef Lilia zwijgen en Roman bleef ontredderd. Het landhuis was groot, met veel kamers, maar Roman en Lilia gebruikten er maar een paar. Ze brachten de meeste tijd door in haar slaapkamer of de woonkamer.
Roman probeerde het huis wat vrolijker te maken. Hij verfde Lilia’s kamer in haar lievelingskleur en vulde hem met knuffels en zachte dekens, maar het hielp niet veel. Lilia leek nog steeds afwezig.
Soms tekende ze, maar haar schilderijen waren eenvoudig en triest. Wolken, lege bomen, stille huizen. Roman bewaarde deze tekeningen, in de hoop dat ze zouden onthullen wat ze vanbinnen voelde.
Hij speelde zachte muziek, in de hoop dat het haar zou kalmeren. Hij nodigde zelfs Lilia’s oude vriendinnen uit, maar ze toonde geen interesse. Uiteindelijk hielden de bezoekjes op.
De enige constante was stilte. Roman probeerde elke dag met haar te praten, maar ze reageerde zelden. Toch zette hij door.
Hij liet haar nooit in de steek. Na verloop van tijd zette Roman zijn inspanningen voort. Elke dag was een herhaling van de vorige, maar hij hoopte altijd dat er iets zou veranderen.
Soms keek Lilia hem wat langer aan of pakte zijn hand een paar seconden vast. Deze kleine momenten gaven hem hoop. Hij klampte zich eraan vast alsof ze alles betekenden.
Hij verwachtte geen wonder. Hij wilde gewoon haar stem weer horen, of haar glimlach zien, al was het maar één keer. Roman was niet meer dezelfde man als vroeger.
Zijn wereld beperkte zich tot één doel: zijn dochter weer een levend gevoel geven. Hij las boeken over trauma, sprak met therapeuten en probeerde alles te leren wat hij kon over kinderziektes en emotioneel herstel, maar hoeveel hij ook leerde, de stilte tussen hen bleef. Roman beschermde Lilia zo goed als hij kon, maar diep van binnen wist hij dat hij haar niet terug de wereld in kon dwingen.
Het enige wat hij kon doen was zwijgend wachten. Zoals altijd had Julia Belyaeva iets intens pijnlijks meegemaakt. Slechts een paar maanden geleden had ze haar pasgeboren dochter verloren door complicaties tijdens de bevalling…
Het verlies was verwoestend en niets in haar leven was meer hetzelfde. Ze zegde haar vorige baan op en verhuisde naar een kleiner appartement. Elke hoek van haar huis herinnerde haar aan het kind dat ze maar kort in haar armen had gehouden.
Julia sprak zelden met anderen en bracht haar dagen in stilte door. Op een ochtend, terwijl ze online vacatures doorzocht, zag ze een vacature voor een groot gezin. Ze zocht hulp bij lichte klusjes en de zorg voor een jong meisje. De baan vereiste geen speciale ervaring, alleen geduld en verantwoordelijkheidsgevoel.
Julia voelde iets dat haar aantrok in de advertentie. Misschien was het de vermelding van een meisje, of misschien het idee van een nieuwe start op een rustige plek. Zonder aarzelen solliciteerde ze.
Toen Julia bij de woning aankwam, was het eerste wat haar opviel de absolute stilte. Het huis was groot en goed onderhouden, maar het voelde niet warm of gezellig aan. Het was te schoon en te stil.
Roman Voronov ontmoette haar bij de hoofdingang. Hij glimlachte niet, maar sprak beleefd. Hij legde uit dat het geen doorsnee baan was.
Zijn dochter Lilia was ernstig ziek en sprak nauwelijks. Aanvankelijk verwachtte hij niet veel van Julia, alleen hulp met schoonmaken, klusjes en social distancing. Julia ging akkoord met de voorwaarden en verhuisde naar een kleine logeerkamer aan de achterkant van het huis.
Andere arbeiders bleven niet lang. Ze kwamen en gingen snel, omdat ze zeiden dat het werk te zwaar was. Maar Julia voelde zich niet overweldigd.
Ze was gewend geraakt aan de pijn en de stilte. Iets in het huis deed haar denken aan hoe ze zich vanbinnen voelde: kalm vanbuiten, gekwetst vanbinnen. De eerste dagen deed Julia haar werk in stilte.
Ze ruimde de keuken op in de studeerkamer en hielp de verpleegster met het dragen van medische spullen naar boven. Ze probeerde niet meteen met Lilia te praten, ze observeerde haar van een afstandje. Lilia bracht het grootste deel van haar tijd door in de slaapkamer of zittend bij het raam.
Ze vroeg nooit iets en gaf zelden antwoord. Julia merkte dat het meisje mensen niet eens aankeek als ze met haar spraken. Maar wat Julia het meest trof, was niet alleen Lilia’s ziekte, maar ook hoe eenzaam ze leek.
Het was niet alleen fysieke zwakte, maar ook een emotionele leegte. Julia herkende dit soort stilte. Het was dezelfde leegte die ze voelde na het verlies van haar dochter.
Ze zag Lilia niet als zomaar een meisje dat hulp nodig had. Ze zag iemand die, net als zij, iets in zichzelf verloren was. Julia begon kleine, stille pogingen te doen om contact met Lilia te maken.
Ze zei niet veel. In plaats daarvan deed ze wat ze kon. Ze legde een warme deken netjes opgevouwen aan het voeteneind van Lilia’s bed.
