Hij was eigenaar van talloze bedrijven en stond bekend om zijn scherpe humor en leiderschapskwaliteiten. Na de tragische dood van zijn vrouw veranderde echter alles. Hij stopte met werken en verhuisde naar een groot, rustig landhuis ver van de stad.
De plek was modern en vol met dure spullen, maar het voelde leeg aan. Roman sprak zelden met iemand, hield zich op de achtergrond en vermeed de buitenwereld. Zijn enige prioriteit was nu zijn dochter, Lilia.
Lilia kreeg op jonge leeftijd de diagnose kanker. De behandeling was zeer intensief voor haar lichaam. Haar haar viel uit en ze werd erg zwak.
Roman was elke dag bij haar, zorgde voor haar en probeerde haar leven te verbeteren. Maar ondanks zijn constante aanwezigheid sprak Lilia nauwelijks. Ze bleef stil, afstandelijk en staarde vaak voor zich uit, alsof ze verdwaald was.
Roman probeerde Lilia’s geluk te herstellen. Hij gaf een fortuin uit aan het inhuren van topartsen en -therapeuten. Hij nodigde kunstdocenten, muziekdocenten en zelfs dierentherapeuten uit om te kijken of er iets was dat een reactie bij haar teweeg zou brengen.
Hij kocht boeken, speelgoed en alles wat maar enigszins interessant leek voor haar. Maar niets hielp. Lilia lachte niet, speelde niet en praatte niet.
Soms zat ze urenlang in haar kamer of bij het raam. Roman voelde zich hulpeloos. Hij wilde alles oplossen, net als in het zakenleven, maar dit was anders.
Lily was niet alleen ziek; ze leek onbereikbaar. Hoe hard hij ook probeerde, hij kon het licht in haar ogen niet terugkrijgen. De stilte tussen hen was zwaar.
Roman wist niet hoe hij haar kapot moest maken. Hij miste het meisje dat ooit lachte en vragen stelde. Nu was ze een schim van zichzelf.
Elke ochtend volgde Roman een strikte routine. Hij stond vroeg op, maakte ontbijt voor Lilia klaar en controleerde haar medicijnen. Verpleegkundigen kwamen dagelijks helpen met haar verzorging, maar Roman stond erop overal aan mee te werken.
Hij hield haar gezondheid nauwlettend in de gaten en hield een dagboek bij van haar reacties en voortgang. Het huis was altijd schoon, de maaltijden werden op tijd geserveerd en alles was tot in de puntjes geregeld. Hij geloofde dat hij door de orde te handhaven, kon voorkomen dat de situatie verergerde.
Maar ondanks haar perfecte controle over alles om haar heen, leek niets te kloppen. De stilte in huis was luider dan welk geluid dan ook. Lily zei zelden een woord.
Soms knikte ze of schudde ze haar hoofd, maar meestal reageerde ze helemaal niet. Roman bleef proberen, in de hoop dat er ooit iets zou veranderen. Hij zocht altijd naar tekenen van verbetering, maar de dagen verstreken langzaam, altijd hetzelfde, zonder echte vooruitgang.
Roman gaf zichzelf vaak de schuld van alles. Hij geloofde dat als hij anders had gehandeld, zijn vrouw misschien nog in leven was geweest en Lilia niet zo veel had geleden. Hij herinnerde zich de gelukkige dagen toen hun gezin compleet was.
Nu doen die herinneringen pijn. Hij bewaarde familiefoto’s in een la, maar hij kon er niet toe komen ze te bekijken. Ze herinnerden hem aan wat hij verloren had.
