De deur van de villa ging met een vertrouwde klik open, maar wat Martin Delacroix op dat moment voelde was helemaal nieuw. Er hing warmte in de lucht, niet fysiek, maar emotioneel. Het huis dat al jaren slechts een plek was, leek plotseling levend.
Zacht daglicht gefilterd door de gordijnen in de woonkamer. Er lag een deken en een teddybeer op de bank. Er stond een rustige piano in de hoek, een oud slaapliedje dat Martin al sinds zijn jeugd kende. In plaats van boeken over financiën en recht liggen er sprookjes, prentenboeken en kleurboeken op de planken.
Martin kwam langzaam binnen. De geur van vers brood en munt wafte uit de keuken. Er staan twee kopjes thee op tafel. Eén daarvan is zijn favoriete porselein. De tweede is recht, rood. De thee was nog warm.
“Goedemorgen.”.. – een stille stem antwoordde.
Hij draaide zich om.
Vrouw. Die hij die dag in de regen zag. Nu is ze in een schone jurk, met haar haar naar beneden en een baby in haar armen. Ze glimlachte verlegen.
– Sorry… – Zei ze. “We stonden op het punt te vertrekken.”Maar ik wilde je bedanken.
Martin zwijgt. Iets kneep in zijn keel.
“Gedurende deze twee weken voelden we ons voor het eerst in lange tijd als mensen”, vervolgde ze. – Voor mijn kind. Voor mezelf. Warmte, rust, ‘ s ochtends koffie… Dit is waarschijnlijk het dagelijks leven voor jou. Het is een wonder voor ons.
Hij keek haar een tijdje aan en vroeg zachtjes.::
Wil je blijven?
Ze aarzelde. Ze omhelsde het kind strakker.
“Dit is jouw huis.…
“Tot op de dag van vandaag was het gewoon een gebouw. Dankzij jou is het een thuis geworden.
Het kind glimlachte. Hij stak zijn hand naar hem uit.
“Hoe heet ze?”
