Maar Clara stond op voordat ze kon nadenken. « Nee, » zei ze zachtjes. « Breng ze hier. »
De ober aarzelde even, maar gehoorzaamde toen. De man keek angstig, maar stapte langzaam naar voren. Hij vroeg niet om geld. Hij keek alleen naar het eten op tafel alsof het de zon zelf was.
Clara schoof haar bord naar hem toe. « Alsjeblieft, » zei ze.
Hij schudde zwakjes zijn hoofd. « Voor hen, niet voor mij. »
Met trillende vingers scheurde hij kleine stukjes brood af en gaf eerst de kinderen te eten. Zijn handen trilden, zijn adem was zichtbaar in het warme licht van het restaurant. Hij nam geen hap voor zichzelf. Elke beweging was voorzichtig, teder, alsof het voeden het enige was wat hem in leven hield.
Om hen heen fluisterden mensen ongemakkelijk. Sommigen draaiden zich om. Anderen pakten hun telefoon. Maar Clara kon haar blik niet afwenden. De manier waarop hij naar zijn kinderen keek – het was liefde in zijn puurste vorm, iets wat ze in jaren niet had gezien.
Toen het bord leeg was, probeerde hij het terug te geven. « Dank u wel, mevrouw. Ik ga nu. »
