Ik draaide me abrupt om naar haar. « Waar heb je het over? »
Haar blik verzachtte toen ze me recht in de ogen keek. « Ik ben je oudere zus. »
Ik verstijfde. « Dat is onmogelijk. Mama zou zoiets nooit doen… »
‘Jouw moeder en ik hadden dezelfde moeder,’ zei Elise. ‘Alleen verschillende vaders.’ Ze zuchtte diep. ‘We groeiden samen op… totdat jouw moeder met hem trouwde.’ Ze keek onze vader boos aan. ‘En toen, ineens, hoorde ik niet meer bij het gezin.’
Mijn vader huiverde. « Zo was het niet… »
‘Echt waar?’ vroeg Elise. ‘Je zei dat ik niet in jullie ‘nieuwe gezin’ paste. Je zei dat Amelia een nieuwe start nodig had.’
Mijn hart brak. « Dat zou mijn moeder nooit doen. »
Elise rommelde in haar tas en haalde er een kleine envelop uit. Ze gaf die aan mij.
‘Mijn moeder heeft dit geschreven,’ zei ze. ‘Voor jou. Twee weken voordat ze mijn account verbraken. Ze smeekte Amelia om me niet te verwijderen.’
Mijn vingers trilden toen ik de brief opende. Het handschrift was onmiskenbaar dat van mijn moeder.
Elise verdient haar plek in dit gezin. Ik weet wat jij en Daniel van plan zijn. Sluit haar alsjeblieft niet buiten. Niet op deze manier. Ze is ook jouw dochter, zelfs als ze niet je biologische dochter is.
Ik voelde me misselijk.
Mijn vader greep de rugleuning van een stoel vast om niet te vallen. « Je moeder… wilde rust. Ze wilde eenvoud. »
Elises stem trilde van woede en pijn. « Ik wilde dat het geheim bleef. »
Een zware stilte vulde de kamer.
Ik keek naar hen beiden: mijn vader trilde van schuldgevoel, Elise trilde van pijn.
Niets klopte.
Totdat Elise de woorden fluisterde die door de laatste sluier van ontkenning heen braken:
« En hij heeft alles aan mij nagelaten… omdat hij altijd al wist dat je je dochter nooit de waarheid zou vertellen. »
De lucht in de kapel werd verstikkend. Voor het eerst in mijn leven keek ik naar mijn vader en herkende hem niet.
‘Jullie wisten het,’ fluisterde ik. ‘Al die jaren. Jij en mama wisten het.’
Ze veegde met trillende hand haar gezicht af. « Het was niet opzettelijk. We dachten dat we je beschermden. »
‘Waartegen bescherm ik mezelf?’ wierp ik tegen. ‘Tegen een zus? Tegen familie? Tegen de waarheid?’
Elise stond daar zwijgend en keek met een hartverscheurende mengeling van pijn en voorzichtige hoop toe hoe we met elkaar praatten.
Mijn vader zakte verslagen in een fauteuil. « Je moeder… schaamde zich. »
Ik hapte naar adem. « Waar schaam ik me voor? »
‘Vanuit haar verleden,’ zei ze. ‘Ze groeide op in armoede, in precaire omstandigheden, te midden van familieconflicten. Toen ze met mij trouwde… wilde ze een nieuw leven. Een nieuw begin. En toen Elises moeder stierf, raakte ze in paniek. Ze dacht dat het opvoeden van hen beiden alles weer van voor af aan zou betekenen.’
