Het was echt.
Hij kwam langzaam dichterbij, zijn blik dwaalde tussen mij, de advocaat en mijn vader.
De lippen van mijn vader gingen lichtjes open.
Haar stem brak toen ze, nauwelijks hoorbaar, fluisterde:
« Het was niet de bedoeling dat ik terug zou komen. »
Op dat moment begreep ik de waarheid:
Mijn vader wist het.
Mijn moeder wist het.
En ik… wist absoluut niets.
Maar de vrouw die op mij leek?
Zij was degene die mijn vader ertoe aanzette om met trillende stem een waarschuwing te geven.
En de geheimen die met mijn moeder begraven lagen, stonden op het punt op gewelddadige wijze aan het licht te komen.
De voetstappen van de vrouw weerklonken in de kapel; elke stap versterkte de angst die mijn borst beklemde. Ze stopte een paar stappen verderop en bekeek mijn gezicht met een intensiteit die me rillingen over de rug bezorgde.
« Hallo, » zei ze zachtjes. « Mijn naam is Elise Beaumont. »
Beaumont.
De meisjesnaam van mijn moeder.
Verbaasde gemompel weerklonk door de menigte.
Advocaat Goodman schraapte zijn keel, zijn stem trillend. « Mevrouw Beaumont… heeft u een kopie van het testament ontvangen? »
Ze knikte. « Drie dagen geleden. »
Mijn vader slikte moeilijk. « Elise… dat had je niet mogen doen… »
‘Terugkomen?’ vroeg hij kil. ‘Ja. Dat zei je toch ook toen ik zestien was?’
Een geroezemoes ging door de kamer.
Ik voelde me duizelig. « Papa… wie is zij? »
Ze bracht een trillende hand naar haar voorhoofd. « Ik… ik wilde het je vertellen. Maar je moeder wilde… ze dacht… »
Elise onderbrak haar abrupt: « Ze dacht dat ze er beter van af zou zijn. »
