Sommige mensen leiden een rustig leven. Ze doen wat ze willen, zwaaien beleefd en kunnen het goed vinden met hun buren. Anderen behandelen hun doodlopende steegjes zelfs alsof ze hun eigen koninkrijkje zijn. Lindsay was er zo een.
Ik had geen idee dat verhuizen naar een huurhuis voor mijn werk zou leiden tot een van de meest dramatische buurtconflicten van mijn leven. Het begon allemaal met een koekje… en eindigde met een federaal onderzoek.
Een warme glimlach verhulde koude bedoelingen.
Jack en ik kwamen donderdagavond laat aan. Het huis was klein maar knus, gelegen in een goed onderhouden buurt, compleet met perfect onderhouden gazons en Amerikaanse vlaggen. We verbleven er maar een paar maanden, terwijl Jack aan een gevoelige overheidsopdracht in de buurt werkte.
Hij had amper zijn spullen uitgepakt toen de deurbel ging.
En daar was ze – Lindsay. Een vrouw van in de vijftig, elegant gekleed, met een schaal chocoladekoekjes in haar handen, met een blik in haar ogen die me de rillingen bezorgde. Haar glimlach bereikte haar ogen niet en haar stem klonk een beetje speels.
« Welkom in de buurt! » tweette ze. « Ik wilde je even afzetten… en, ja, nog even een korte herinnering: onze Vereniging van Eigenaren (VvE) staat maar één auto per oprit toe. Strikte regels. Geen uitzonderingen. »
Jasek en ik wisselden een blik uit. Onze auto’s stonden netjes geparkeerd op onze gehuurde plek – niet geblokkeerd door de straat, niet uitgespreid op de stoep.
« We zijn maar tijdelijke huurders, » legde ik uit. « We zijn hier voor werk. Beide auto’s staan op de oprit, dus we dachten dat het prima was. »
Lindsays glimlach verdween. « Nou… de VvE vindt het niet erg dat jullie tijdelijke huurders zijn. »
We bedankten haar, namen de koekjes aan en deden voorzichtig de deur dicht.
Toen moest ik op mijn instinct vertrouwen.
De auto werd zonder waarschuwing weggesleept. Drie dagen later, bij zonsopgang, werden we wakker van een vreemd, dreunend geluid buiten. Jack trok de gordijnen open.
Vervolg op de volgende pagina 
