Lawzke.
Twee.
Ze namen onze auto mee zonder te kloppen of te waarschuwen. Op de oprit aan de overkant – gekleed in een badjas, een kop koffie in haar hand, haar lippen gekruld van voldoening – stond Lindsay.
Dat was alle bevestiging die we nodig hadden. Ze had het gedaan. Geen waarschuwing van de Vereniging van Eigenaren. Geen boete. Gewoon een persoonlijke vete en een snelle oproep voor een sleepwagen.
Jack was woedend. En ik? Ik glimlachte alleen maar.
Want Lindsay wist niet wat ze net had gedaan. Nog niet.
Een sticker van $ 25.000.
We liepen stilletjes naar buiten. Lindsay sloeg haar armen over elkaar en riep zelfvoldaan: « Regels zijn regels! » Ik keek naar haar en toen naar de chauffeur van de sleepwagen. « Je kunt hier stoppen, » zei ik. « Dit kost haar $ 25.000. »
Dat trok haar aandacht.
« Waar heb je het over? » snauwde ze.
Ik wees naar de nauwelijks zichtbare sticker in de hoek van de achterruit: een kentekenplaat met de naam van een overheidsinstelling. Onze voertuigen maakten deel uit van een beschermd wagenpark, verbonden aan een geheime missie. Knoeien ermee, zelfs indirect, leidde automatisch tot aansprakelijkheid voor schade.
Lindsay knipperde met haar ogen, plotseling achterdochtig.
We draaiden ons om en reden weg.
Er werd op haar deur geklopt.
Ik heb die avond zachtjes gebeld. Gewoon een melding. Burgerlijke bemoeienis. Betreden van overheidsterrein. Niets dramatisch.
De volgende ochtend reed een zwarte SUV de buurt in. Hij parkeerde stilletjes voor Lindsays huis. Een man in een donker pak en een zonnebril stapte uit. Je kon de verandering bijna voelen.
Hij riep haar. Ze deed de deur open – nog steeds in… een badjas, met een kop koffie in haar hand. Wat er daarna gebeurde, leek wel uit een film te komen.
De agent legde kalm uit dat ze de overheidsactiviteiten verstoorde door toe te staan dat federaal geregistreerde voertuigen van privéterrein werden verwijderd. Schade? $25.000, en het onderzoek loopt nog.
Haar gezicht verbleekte. De koffiekop glipte uit haar hand en brak op de bakstenen traptreden.
Jack kon het niet laten. Hij boog zich voorover en zei zachtjes: « Misschien moet je je de volgende keer niet voordoen als burgemeester. »
De nasleep van de burenruzie.
De agent vertelde haar dat ze de stad niet mocht verlaten totdat de zaak was opgelost. Niemand werd gearresteerd, maar de ernst van de situatie was voelbaar.
Terwijl de SUV wegreed, keek ik even naar Lindsay. Haar voordeur stond open, de gordijnen halfopen. De vrouw die vroeger haar rozenstruiken met militaire precisie snoeide, deed nu nauwelijks de gordijnen open.
Deze zomer waren de bloemen verwelkt.
We hebben haar nooit meer zien lachen. Ze is niet aanwezig geweest bij vergaderingen van de Vereniging van Eigenaren, heeft geen taarten gebakken en heeft niet vanaf de veranda gezwaaid. Verwikkeld raken in een federaal onderzoek is een enorme aanslag op je leven.
