De hele lobby verstomde.
Beveiligingspersoneel wisselde blikken. Directieleden vertraagden hun pas. De receptioniste knipperde twee keer met haar ogen, niet zeker of ze het goed had verstaan.
‘Lieverd… waar is je moeder?’
Lucía slikte.
‘Thuis,’ fluisterde ze. ‘Ze… ze kon vandaag niet komen.’
‘Is ze ziek?’ vroeg de receptioniste voorzichtig.
Een pauze. Een enkele ademhaling verzameld als moed.
‘Ze is bang,’ gaf Lucía toe. ‘Ze heeft drie keer gesolliciteerd. Ze is nooit gebeld. Ze denkt dat ze niet goed genoeg is. Maar dat is ze wel. Ik ben gekomen om het je te laten zien.’
Er is iets in de receptioniste geknapt.
Ze nam de telefoon op.
« Stuur haar omhoog. »
HET INTERVIEW DAT NIEMAND ZAG AANKOMEN
Enkele minuten later ging de liftdeur open op de directieverdieping. De leden van de selectiecommissie – Daniel Brooks, Maya Chu en Tom Reilly – hielden zich schrap.
Het meisje in het geel kwam binnen.
Lucía legde het cv van haar moeder met beide handen op tafel, alsof het een heilig document was.
‘Mijn moeder werkt ‘s nachts als schoonmaakster in restaurants’, zei ze. ‘Ze zorgt voor mij. En voor mijn oma. Ze regelt de roosters voor drie bedrijven tegelijk. Ze organiseert alles. Ze heeft gewoon… iemand nodig die haar één kans geeft.’
Haar stem trilde, maar haar moed niet.
“Ik wil gewoon dat ze weer lacht.”
Die woorden komen harder aan dan welke zakelijke presentatie ook.
Geen enkele spreadsheet zou de waarheid ervan kunnen meten.
HET TELEFOONGESPREK DAT TWEE LEVENS VERANDERDE
Dan begeleidde Lucía terug naar de lobby.
