Ze bedankte hem beleefd, haar rugzak stuiterde achter haar aan, en verdween door de glazen deuren.
Het panel staarde naar het cv dat ze had achtergelaten.
‘We nemen haar moeder aan,’ zei Maya zachtjes.
‘Ook al heeft ze zich deze keer niet aangemeld?’ vroeg Tom.
‘Bel haar,’ antwoordde Daniel. ‘Nu.’
Het telefoongesprek was kort. Schok, ongeloof, tranen.
Ana Martínez arriveerde de volgende ochtend – nerveus, en verontschuldigde zich voor haar Engels, voor haar kleding en voor het feit dat ze zoveel ruimte innam.
Dat hoefde ze niet te doen.
De baan was al van haar.
HET MEISJE DAT EEN BEDRIJF VERANDERDE
Ana blonk meteen uit.
Ze reorganiseerde werkprocessen. Verminderde verspilling. Bouwde bruggen in een omgeving die bekendstond om zijn scherpe kantjes. Alleen al haar vriendelijkheid verzachtte de scherpe kantjes van het bedrijf, waarvan het bestaan niet eens wist dat ze er waren.
En Lucía’s moed werd een stille legende.
Het bewijs dat potentieel niet altijd in een cv staat.
Het bewijs dat veerkracht geen pak nodig heeft.
Het bewijs dat zelfs een gigant als GlobalTech menselijkheid kan leren van een kind.
Een jaar later werd Ana gepromoveerd. En in haar kantoor, naast haar certificaten, had ze een enkel gevouwen papiertje ingelijst:
Het cv werd overhandigd door een klein meisje in een geel jurkje.
DE WAARHEID DIE GLOBALTECH NOOIT VERGETEN IS
Directieleden fluisteren nog steeds over die dag.
Omdat een kind een wolkenkrabber binnenliep die gebouwd was op macht, druk en meetbare resultaten – en hen herinnerde aan iets heel ouds en heel waars:
Moed kent vele vormen.
En soms verschijnt ze in een gele jurk.
