Net toen de liftdeuren dichtschoven, trilde Javiers telefoon. Een blik op het nummerweergave deed zijn kaken op elkaar klemmen.
‘Dit kan toch niet waar zijn,’ mompelde hij.
Sofia keek bezorgd naar hem op.
Gaat het over mijn moeder?
Javier haalde scherp adem.
“Ja… en we hebben een zeer ernstig probleem.”
HET MOMENT DAT DE GROTE ZAAL VERSTIJFDE
Op een doodgewone dinsdagochtend stond de lobby van GlobalTech – een kille, torenhoge reus van staal, glas en ontembare ambitie – voor het eerst in jaren stil.
Niet vanwege een crisisoverleg.
Niet vanwege een beveiligingslek.
Maar dat kwam door een klein meisje in een gele jurk.
Ze kwam alleen binnen, elke stap vastberaden ondanks haar trillende vingers. Acht jaar oud. Netjes in een paardenstaart. Rugzak vol papieren in plaats van speelgoed. Haar aanwezigheid doorbrak de marmeren stilte als iets verbodens, iets onmogelijks.
Ze liep naar de receptiebalie, hief haar kin op en zei met een heldere, vastberaden stem:
“Ik ben hier om het interview af te nemen… voor mijn moeder.”
