« Mijn naam is Mason, » zei de jonge man. « Ik zorg al voor mijn kleine zusje sinds ze geboren is. Ik weet hoe ik een baby moet troosten… Als je me laat proberen. »
Henry aarzelde. Elk deel van hem wilde de controle behouden.
Maar Nora’s gehuil doorboorde zijn ziel. Langzaam knikte hij.
Mason naderde voorzichtig en sprak heel zacht:
« Sst, kleintje… Het is oké, » en hij begon haar zachtjes te wiegen, neuriede een zachte melodie.
Er gebeurde een wonder.
Binnen enkele minuten stopte het huilen.
Nora, die had getrild en van wanhoop geschreeuwd, sliep nu vredig in de armen van de jongen.
De stewardessen staarden elkaar sprakeloos aan.
Henry bedekte zijn gezicht, een mengeling van opluchting en emotie in zijn ogen.
« Hoe heb je dat gedaan? » vroeg hij, zijn stem brak.
Mason glimlachte.
« Soms heeft een baby alleen maar het gevoel nodig dat iemand kalm genoeg is om voor hem te zorgen. »
De woorden troffen hem als een stille waarheid.
Maandenlang had hij geprobeerd alles te beheersen—het verdriet, het gezelschap, de schijn—en was hij het essentiële vergeten: aanwezig zijn.
De rest van de vlucht zat Mason naast hem, hielp met Nora, vertelde verhalen over zijn familie en hoe zijn moeder, een verpleegster, hem had geleerd voor baby’s te zorgen.
Toen het vliegtuig in Zürich landde, riep Henry hem erbij voordat hij uitstapte.
« Mason, wat wil je studeren? » vroeg hij.
« Ik weet het nog niet, meneer. » Ik spaar om een beurs aan te vragen. Ik wil ooit kinderarts worden.
