“DE BAAN DIE MIJ REDDE: Wees, hopeloos en hongerig nam ik de rol van huishoudster op me, alleen maar om te overleven. Maar de rijke oma die niemand bezocht, genas uiteindelijk mijn wonden, leerde me liefde en veranderde mijn toekomst op manieren die ik nooit voor mogelijk had gehouden!”
Mijn naam is Ajoke.
Nog niet zo lang geleden dacht ik dat mijn leven voorbij was voordat het überhaupt begonnen was.
Mijn ouders waren plotseling overleden, waardoor ik geen familie meer had, geen spaargeld en geen toekomstperspectief. Ik moest stoppen met school. ‘s Nachts lag ik wakker met één gedachte: er is niets meer voor mij over.
Overal waar ik keek, waren deuren gesloten. Ik was alleen, hongerig, hopeloos en wanhopig op zoek naar zelfs maar het kleinste teken dat het leven me niet volledig in de steek had gelaten.
Toen kwam er een glimp van toeval. Een vriend vertelde over een rijke familie in Ikoyi, een van de meest prestigieuze wijken van Lagos. Ze zochten iemand die voor hun grootmoeder kon zorgen.
« Je krijgt ₦40.000 per maand », vertelde mijn vriend me.
Het was niet veel naar Ikoyi-maatstaven. Maar voor mij was het een redding. Meer dan geld was het een dak boven mijn hoofd, drie maaltijden per dag en een plek om mijn gebroken geest te verbergen.
Ik zei ja.
HET HERENHUIS
Ik herinner me nog hoe ik door de ijzeren poorten van hun uitgestrekte landhuis liep. Marmeren vloeren glansden als spiegels. Kroonluchters schitterden erboven. Alles fonkelde, maar toch voelde het huis vreemd… leeg aan.
In deze grot van luxe ontmoette ik oma Ethel.
Ze was tenger, haar handen trilden terwijl ze de sjaal om haar schouders trok. Haar kinderen, zo werd mij verteld, kwamen maar eens per maand langs – als ze überhaupt langskwamen. Haar kleinkinderen belden niet eens.
« Geef haar alleen eten, was haar en geef haar medicijnen, » waarschuwde de huismeester. « Praat niet te veel. Luister niet te veel. »
Maar regels kunnen breken als harten botsen.
DE VROUW ACHTER DE STILTE
In het begin deed ik alleen wat er van me verwacht werd: eten, medicijnen, baden. Ze bleef stil, afstandelijk, opgesloten in haar eigen eenzaamheid.
Maar op een avond, terwijl ik haar kussens recht legde, fluisterde ze: « Weet je hoe het voelt om te leven in een huis vol lawaai, maar leeg van liefde? »
