maar leeg van liefde? »
Haar ogen glinsterden.
Ik verstijfde. Voor het eerst besefte ik dat we niet zo verschillend waren. Ik was jong en verlaten. Zij was oud en verlaten. We waren twee verloren zielen onder hetzelfde dak.
Die nacht bleef ik langer dan normaal aan haar bed. Ik luisterde. En toen sprak ik.
Dag na dag brokkelden de muren tussen ons af.
Ze vertelde me verhalen over haar jeugd – dansen onder de maan, handgeschreven liefdesbrieven, hoe Lagos er in de jaren vijftig uitzag. Ik vertelde haar over mijn ouders, mijn dromen om mijn school af te maken, mijn angst dat het leven me vergeten was.
We hebben samen gelachen. We hebben samen gehuild.
Al snel begon ze ‘s ochtends met een glinstering in haar ogen op me te wachten. « Ah, Ajoke, » zei ze dan, « kom, zit. Vertel me hoe de wereld er buiten nog uitziet. »
Wat begon als een baan, groeide uit tot iets veel diepers. Ze was niet langer mijn werkgever. Ze was mijn familie.
DE EENZAME WAARHEID
De waarheid over haar rijke kinderen verpletterde me. Ze kwamen uit plichtsbesef, niet uit liefde. Ze kwamen eens per maand, brachten cadeaus mee die te duur waren om iets te betekenen, spraken gehaast en keken op hun horloge.
Haar kleinkinderen hebben niet eens de moeite genomen om te bellen.
Nadat ze vertrokken waren, zat ze zwijgend, met hangende schouders. « Al die rijkdom, » fluisterde ze eens, « en geen spatje warmte. »
