“De avond voor mijn bruiloft knipten mijn ouders mijn trouwjurk doormidden en zeiden dat ik het verdiende omdat ik de verloofde van mijn zus had ‘afgepakt’. Maar niemand had verwacht dat ik de volgende ochtend in mijn militaire uniform met bruidssluier, arm in arm met mijn man, zou binnenkomen – en dat mijn hele familie spijt zou hebben.”

‘Zuster Tori,’ zei Bella zachtjes, haar stem klonk nu niet meer zo venijnig als vroeger. ‘Ik… ik kwam je en de kinderen bezoeken.’

Ik zette mijn theekopje neer en keek naar mijn zus. De tijd en de straf hadden haar veranderd. Haar ogen waren nu kalm en verontschuldigend.

‘Kom binnen,’ zei ik.

Bella stapte aarzelend de veranda op en zette de geschenkdoos op tafel. « Ik heb zelf truien gebreid voor de tweeling. Ik weet dat je niets tekortkomt, maar… dit is mijn hart. »

Ik pakte de trui op. Het breiwerk was wat onhandig, maar wel stevig.

‘Dank je wel,’ glimlachte ik. ‘Ze zullen het geweldig vinden.’

‘Zus Tori… en broer Ethan,’ boog Bella haar hoofd. ‘Het spijt me. Het heeft me vijf jaar gekost om te begrijpen hoe vreselijk ik was. Ik was jaloers op jullie, omdat jullie sterk waren en door iedereen gerespecteerd werden. Ik probeerde te stelen wat jullie hadden om mijn eigen zwakheid te verbergen.’

‘Het verleden is voorbij, Bella,’ zei Ethan, terwijl hij zijn hand op mijn schouder legde. ‘Wat telt, is dat je veranderd bent.’

‘Ook mama en papa bieden hun excuses aan,’ zei Bella, terwijl ze haar tranen wegveegde. ‘Ze durfden hier niet te komen uit schaamte. Ze zeiden dat het knippen van de trouwjurk dat jaar… de pijnlijkste wond in hun geweten was.’

Ik keek uit over de uitgestrekte weide. De hartwond van dat jaar was nu geheeld. Ik was het niet vergeten, maar ik had vergeven. Omdat ik gelukkig was. Ik had Ethan, ik had mijn kinderen en ik had mijn eigenwaarde.

‘Blijf eten,’ zei ik tegen Bella. ‘Ik maak gegrilde ribbetjes.’