Dat ene telefoontje leerde me meer over mensen dan jarenlange ervaring ooit heeft gedaan
Toen ik voor het eerst met mijn baan begon, dacht ik dat het precies dat zou zijn – een baan. Een bureau, een salaris en een paar beleefde collega’s. Ik had nooit gedacht dat het langzaam zou veranderen in iets dat meer aanvoelde als een dagelijkse soap dan als een werkplek.
Mijn baas – charmant, zelfverzekerd, het soort man dat een droom met een glimlach kon verkopen – had iedereen voor de gek gehouden. Iedereen behalve ik.
De geruchten begonnen stilletjes. Gefluisterd over hem en de nieuwe stagiair. Nachtelijke vergaderingen die nergens op sloegen. Gelach achter gesloten deuren. Ik zei tegen mezelf dat ik erbuiten moest blijven – dat het mijn zaken niet waren. Maar na verloop van tijd veranderde de energie op kantoor. De spanning werd dik genoeg om te voelen.
Mensen vertrouwden elkaar niet meer. Small talk veranderde in roddels. En ik… begon mezelf er ook in te verliezen.
