‘Ik heb de baan gekregen,’ zei ik, de woorden rolden eruit. ‘Ze hebben mij gepromoveerd. CEO.’
Ethans gezicht werd uitgedruktloos. Als je het ziet, kun je het daar laten staan. Ook of er een schakelaar was vervangen. Margarets ogen werden groot, verrassend flitste over haar gezicht, maar het was geen trots. Het was iets scherpers, bijna angst, ook ze zich net afgeleid dat de grond onder haar voeten niet zo stevig was als ze hadden gedacht.
Het echtscheidingsvoorstel
Ethan zette langzaam zijn glas neer. ‘Nee,’ zei hij.
Ik lach, nog een beetje beduusd. “Wat bedoel ik met ‘nee’?”
‘Neem ontslag,’ zei hij luider. « Naakt. »
Het echtpaar aan de tafel naast ons draaide zich om naar ons. Mijn glimlach verdween. « Pardon? »
“Neem ontslag,” herhaaldelijk hij, met een kaak. “Anders scheid ik van je.”
De woorden vielen als een gebroken bord op tafel. Margaret zei niets. Als je wilt dat ik daarheen ga, zullen de lippen strak worden en zul je je daar zorgen over moeten maken.
‘Ik ga mijn baan niet opzeggen,’ syndicaal ik, mijn stem ondanks kalm de inspanning. ‘Dat meen je toch niet?’
Er veroorzaakte iets op Ethans gezicht – woede, verwarring, paniek, alles door elkaar. Als u ervoor kiest om dit te doen, kan het zijn dat u moet wachten tot u de tafel heeft verlaten, u moet deze dan over de tafel nemen. Hij greep de citroentaart, die de ober net neergezet en smeet die over mijn hoofd.
De wereld barst los in een lawaai. Uitroepen. Schuivende stoelen. Iemand die schreeuwt. IJs bedekt mijn haar, mijn wimpers, mijn mond. De zoetheid was misselijkmadend, walgelijk. Ik deinsde achteruit, mijn huid brandde van schaamte en schrik, en rende naar buiten de nacht in, mijn zicht zicht pijnlijk door de tranen.
Ik kan je vertellen dat mijn autoriteit hier niet thuishoort. Ik weet alleen nog dat ik uren later op de rand van mijn badkuip zat, de gel uit mijn haarspoelde, mijn handen bekend. Als de gel op zijn plaats blijft zitten, wordt het vervelend als deze wordt aangetast. Mijn telefoon ging. Ethans naam verscheen op het scherm.
Ik heb bijna geaarzeld om het draadloze hoofdtelefoon. Toen heb ik toch opgenomen.
‘Claire,’ fluisterde hij. Zijn stam was dun en paniekerig. ‘Je moet naar mij luisteren.’
Ik leunde tegen de wastafel, het druppelde op mijn trui. “Screek.”
‘Ik heb het gedaan omdat mijn moeder in de problemen zit,’ zei hij, de woorden struikelend over elkaar heen. ‘En nu heb jij… jij de leiding.’
