Ik lachte, maar het was geen humor. Het was het geluid van het laatste puzzelstukje dat op zijn plaats viel. Ethan had niet bekend omdat hij overweldigd was door schuldgevoel. Hij had bekend omdat hij dacht dat hij gewonnen had. Hij dacht dat Vanessa’s titel en salaris het gouden ticket waren, en hij geloofde dat ik het obstakel was tussen hem en een rijker, beter leven.
Wat Ethan niet wist – en wat ik, behalve met een kleine juridische kring, niet breed had gedeeld – was dat BrightLedger mijn idee was geweest. Jaren eerder, voordat ik met hem trouwde, had ik meegeholpen het bedrijf op te bouwen vanuit een kleine coworkingruimte met twee engineers en een pitch vol wanhopig optimisme. Toen het geld van de investeerders binnenkwam, trok ik me terug uit de dagelijkse gang van zaken en behield ik mijn aandeel in het bedrijf. Na de bruiloft gebruikte ik professioneel mijn meisjesnaam – Claire Morgan – deels voor mijn privacy, deels omdat vrouwen al snel leren hoe sterk hun geloofwaardigheid afhangt van de naam van hun echtgenoot.
Vanessa wist het. Ze wist het al jaren.
