« Hij zal zeggen dat ik hem verraden heb, » zei Harper zachtjes. « Dat zegt hij altijd als ik bij je wil zijn. »
Die woorden deden me pijn. Austin gebruikte zijn dochter als wapen in onze relatie en gaf haar een schuldgevoel omdat ze van mij hield. Dat was diep, zelfs voor hem.
« Luister naar me, Harper. » Ik keek haar in de ogen. « Liefde is geen taart die je in stukken moet verdelen. Je kunt van mama, papa en mij houden. Het is geen verraad. En als iemand je dat laat denken, is dat verkeerd. »
Ze knikte. Maar ik zag dat ik haar nog niet helemaal had overtuigd. Austins dwangmatigheden zaten te diep in haar geworteld.
We ontbeten en ik stelde voor om een bordspel te spelen om Harpers gedachten te verzetten. We waren bezig met het plaatsen van de chips toen ik piepende remmen in de tuin hoorde. Door het raam zag ik Austins auto scheef op de oprit staan.
« Papa is hier, » fluisterde Harper, en ik zag dat ze gespannen raakte.
« Het komt goed. » Ik kneep in haar hand. « Ga naar je kamer en herpak jezelf. Ik praat wel met hem. »
Ze knikte gehoorzaam en vertrok. Op hetzelfde moment werd er op de deur geklopt. Ik haalde diep adem, probeerde mezelf te kalmeren en deed open.
Austin stond op de stoep, doorweekt van de regen en duidelijk woedend.
« Waar is ze? » vroeg hij zonder te groeten, terwijl hij zich een weg naar binnen baande.
« Goedemorgen, Austin, » zei ik kalm. « Harper is aan het inpakken. Het gaat goed met haar. »
« Wat is er in godsnaam aan de hand, mam? » Hij draaide zich naar me om, met ogen die van woede brandden. « Eerst blokkeer je mijn kaarten, en dan praat je mijn dochter over om naar je toe te rennen. »
« Ik heb niemand aangemoedigd. » Ik deed de deur dicht en sloeg mijn armen over elkaar. « Harper is alleen gekomen. Ze was boos over hoe je je na Thanksgiving gedroeg. »
« Heb ik me gedragen? » Hij schreeuwde het bijna uit. « Jij bent degene die een scène maakte tijdens het diner en wegliep. »
« Een scène? » Ik trok een wenkbrauw op. « Je zette een bord met restjes voor me neer en zei dat dat alles was wat ik verdiende. Voor je dochter, Austin – voor een elfjarig kind. »
Hij was even in de war, maar herpakte zich al snel.
« Ik was boos. Je hebt me voor gek gezet tegenover mijn vrienden door aan tafel om geld te vragen. »
« Ik stelde een simpele vraag over de deal waar ik je dertigduizend voor heb betaald, » antwoordde ik. « Het geld dat je aan de boot hebt uitgegeven, niet aan bedrijfsuitrusting zoals je beweerde. »
Austin werd bleek. « Wie heeft je dat verteld? »
« Maakt het uit? » Ik schudde mijn hoofd. « Austin, dit gaat niet om de boot. Het gaat erom dat je me al jaren voorliegt – me manipuleert, me gebruikt als een geldautomaat – en als ik het waag een vraag te stellen, verneder je me voor iedereen. »
« En daarom heb je mijn kaarten geblokkeerd, » zei zijn stem ijzig. « Wil je me een lesje leren? »
« Ik heb besloten een einde te maken aan een ongezonde relatie, » zei ik vastberaden. « De kaarten zijn niet van jou, Austin. Ze zijn van mij, en het geld op de rekeningen is ook van mij. Ik zal je leven niet langer financieren. »
Hij lachte, maar het was een onaangenaam, hard geluid. « Wat ga je doen? Sparen voor je begrafenis? Je bent zestig, mam. Wat heeft het voor zin om geld vast te houden? »
« Ik ga leven, Austin, » zei ik kalm. « Een vol leven zonder manipulatie of schuldgevoel. Ik heb een huis gekocht in Florida en ik verhuis over twee weken. »
Zijn gezicht vertrok van schrik. « Wat? Maak je een grapje? »
« Nee, » schudde ik mijn hoofd. « De deal is over dertig dagen rond. Een klein huisje in Sarasota met uitzicht op de baai. Precies waar je vader en ik altijd van gedroomd hebben. »
« Je kunt niet zomaar weggaan. » Hij deed een stap in mijn richting. « En Harper dan? En ik dan? »
« Harper is altijd welkom bij mij thuis, » zei ik. « Ik heb al een studierekening op haar naam geopend om haar studie te betalen. Het geld is pas beschikbaar als ze achttien is. »
« Zonder mijn toestemming, » gromde hij. « Je hebt geen recht om zulke beslissingen over mijn dochter te nemen. »
« Ik heb het recht om mijn geld te beheren, » antwoordde ik. « En ik wil ervoor zorgen dat het naar Harpers opleiding gaat, niet naar een andere boot. »
Austin balde zijn vuisten en even dacht ik dat hij me zou slaan. Maar in plaats daarvan draaide hij zich om en streek met zijn hand door zijn haar – een gebaar dat hij van zijn vader had overgenomen.
« Je maakt een enorme fout, » zei hij zachter. « Als je weggaat, als je ons van het geld afsnijdt, zul je Harper nooit meer zien. Ik regel het wel. »
« Het is je recht als vader, » probeerde ik kalm te zeggen, hoewel mijn ingewanden samengeknepen waren van de pijn. « Maar denk er eens over na, Austin. Wil je je dochter echt haar grootmoeder ontnemen alleen maar omdat ik je geen geld meer geef? »
« Het gaat niet om geld, » riep hij uit. « Dit gaat om verraad. Je laat ons in de steek – je familie. »
« Nee, Austin. » Ik schudde mijn hoofd. « Ik laat je niet in de steek. Ik laat je me niet meer gebruiken. Je hebt me jarenlang als een geldautomaat behandeld, niet als een moeder. Ik heb geprobeerd je liefde te kopen, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat die verdwenen is. Ik zal niet langer boeten voor je gebrek aan respect. »
Mijn woorden leken hem pijn te doen. Even flitste er iets van schaamte in zijn ogen, maar dat verdween snel en maakte plaats voor koude woede.
« Je zult hier spijt van krijgen, » siste hij. « Ik zweer dat je er spijt van zult krijgen. »
Op dat moment verscheen Harper in de gang met haar rugzak in haar handen. Ze leek geschrokken toen ze de laatste woorden van haar vader hoorde.
“Papa,” riep ze onzeker.
Austin draaide zich abrupt om. « Harper, inpakken. We vertrekken. »
« Ik heb al ingepakt, » antwoordde ze zachtjes, terwijl ze me een bezorgde blik gaf.
