Kom naar beneden en help me even. »
Een paar minuten later ging de lift open. Een jongeman, gekleed in mooie kleren, kwam snel op hem af. Toen hij dit zag, boog hij onmiddellijk, zijn stem vol eerbied:
« Wanneer ben je hier zonder waarschuwing gekomen? Waarom heb je me niet gebeld om je op te halen?
De hele lobby van het hotel was stil. Het bleek dat de andere persoon de jonge manager van het hotel was – voor wie de receptioniste en het personeel alle respect hadden.
De directeur draaide zich om naar de receptioniste en zijn gezicht werd streng:
« Dit is mijn weldoener. Dankzij mijn oom heeft mijn familie wat er nu gaande is. Vanaf nu wordt hij, elke keer dat hij hier komt, beschouwd als de belangrijkste gast. »
De receptioniste werd bleek en stamelde:
“Ik… ik weet het niet…
De boer glimlachte slechts en wuifde met zijn hand:
« Het is oké, iedereen kijkt op een gegeven moment naar je. Ik hoop alleen dat je in de toekomst niet zo snel iemand zult beoordelen op zijn kleding of uiterlijk. »
De directeur vouwde zijn handen:
« Als mijn oom in het verleden geen geld aan mijn vader had geleend, had mijn familie zich na het incident niet kunnen herstellen. Dit hotel bestaat ook niet. Die zegen zal ik de rest van mijn leven nooit vergeten. »
Toen ze dit hoorden, leek de hele zaal de adem in te houden. Het verhaal werd onthuld, tot ieders verbazing. De eenvoudige boer, die een paar minuten eerder nog was onderschat, was de weldoener geweest achter het schitterende succes van de regisseur.
De receptioniste boog haar gezicht, de tranen stroomden over haar rug. Hij schaamde zich voor zijn eigenwaarde en trots. In zijn hart had hij er spijt van dat hij iemand zo snel had aangekeken, puur vanwege zijn uiterlijk.
