De artsen legden uit wat het inhield.
Slijtage van de tussenwervelschijven.
Spanning in de borst- en rugspieren.
Zenuwcompressie.
Pijn die kan uitstralen naar borst, schouder en zelfs ademhaling beïnvloedt.
Dat verklaarde alles.
De pijn.
De benauwdheid.
De angst.
Ik kreeg een behandelplan.
Een lange lijst.
Chondroprotectieve middelen.
Medicatie om het kraakbeen te ondersteunen.
Antipsychotica.
Niet omdat ik “gek” was,
maar om het zenuwstelsel te kalmeren.
Kalmeringsmiddelen.
Om spierspanning en angst te verminderen.
Daarnaast werd fysiotherapie aanbevolen.
Specifiek: therapeutische oefeningen.
Onder begeleiding van een instructeur.
Ik besloot een voorbeeldige patiënt te zijn.
Ik nam alle medicijnen volgens schema.
Ik sloeg geen enkele sessie over.
Ik deed precies wat mij werd verteld.
In het begin voelde ik lichte verbetering.
Maar die was tijdelijk.
Tijdens één van de lessen gebeurde het onverwachte.
Plotseling kon ik mijn hoofd niet meer draaien.
Mijn armen voelde zwaar.
Beweging werd onmogelijk.
Elke poging tot bewegen veroorzaakte scherpe pijn.
Ik was letterlijk verlamd van pijn.
