De instructeur zag het meteen.
Hij stopte de les.
Hij kwam naar me toe.
Hij stelde vragen.
Veel vragen.
Waar precies de pijn zat.
Hoe lang ik al klachten had.
Welke diagnose ik had gekregen.
Toen ik “thoracale osteochondrose” zei,
veranderde zijn gezichtsuitdrukking.
Hij sloeg zich tegen zijn voorhoofd.
Niet uit frustratie,
maar uit herkenning.
Hij zei dat dit vaker gebeurde.
Dat de standaardbehandeling vaak niet voldoende is.
Dat sommige oefeningen zelfs schadelijk kunnen zijn.
Dat het probleem dieper ligt.
Hij begon me iets uit te leggen
wat geen enkele arts eerder had gedaan.
Over verkeerde bewegingspatronen.
Over chronische spierspanning.
Over hoe stress zich vastzet in het lichaam.
Over hoe de borstkas letterlijk “vast” kan komen te zitten.
Hij legde uit dat ademhaling cruciaal is.
Dat oppervlakkig ademen de pijn verergert.
Dat verkeerde houding zenuwen irriteert.
