Ik probeerde rustig te blijven.
Ik zei tegen mezelf dat het vast stress was.
Of vermoeidheid.
Of een verkeerde houding.
Maar mijn lichaam luisterde niet.
De pijn bleef.
Mijn ademhaling bleef onregelmatig.
Mijn collega’s zagen het gebeuren.
Ze zagen mijn bleke gezicht.
Ze zagen hoe ik naar lucht hapte.
Ze twijfelden geen seconde.
Ze belden een ambulance.
Op dat moment protesteerde ik nog.
Ik zei dat het vast niets ernstigs was.
Maar diep vanbinnen was ik bang.
Heel bang.
In de ambulance voelde ik elke seconde voorbijgaan.
Elke hartslag leek luid.
Elke ademhaling voelde gecontroleerd.
In het ziekenhuis werd direct een ECG gemaakt.
Ik lag daar,
stil,
gespannen,
wachtend op het oordeel.
De uitslag kwam snel.
Mijn hart was in orde.
