Haar instincten roerden zich in vage, verontrustende waarschuwingen, als het verre gerommel van een storm op een heldere dag. Toen Hans haar op een avond nog een kopje thee aanbood, overviel haar een golf van paniek. Ze keek op naar de amberkleurige vloeistof, waarvan de stoom wervelde als een spookachtig voorteken, en een angstaanjagende gedachte overviel haar.
Wat als hij me drogeert? Wat als Hans me opzettelijk verdooft? Het idee was absurd, zelfs heiligschennis. Hans, haar metgezel, haar vertrouweling, de man die haar door dik en dun bijstond. Hoe kon hij haar zo wreed verraden? En toch woog de vraag als een schaduw op haar, die zich niet liet negeren.
Waarom voelde ze zich anders zo slecht? Waarom ging het met de dag slechter met haar gezondheid? Ze dacht aan Clara, haar oude vriendin en ervaren apotheker, wier pragmatische advies altijd haar redder in nood was geweest. Een week eerder hadden ze elkaar ontmoet in een charmant café in de buurt van Clara’s apotheek in Mitte, waar de geur van vers gezette koffie zich vermengde met de frisse herfstlucht. Onder het genot van een dampende latte bekende Anna haar frustraties, constante vermoeidheid, geheugenverlies en een groeiend gevoel van ontkoppeling.
Clara luisterde aandachtig, fronste en roerde in haar drankje. « Neem je iets nieuws? » vroeg ze op een klinische toon, maar met een vleugje bezorgdheid. « Medicijnen, supplementen en misschien zelfs kruidenthee? » vroeg ze. Anna noemde het theeritueel van Hans ‘s avonds.
Niets bijzonders, zei ze, gewoon zwarte thee, soms met citroen of honing. Hans maakt het voor mij. Clara’s gezicht spande zich en haar bruine ogen vernauwden zich.
« Is het altijd dezelfde thee, hetzelfde merk, dezelfde smaak? » Anna haalde haar schouders op, verbaasd over de vraag. « Ik denk het wel, hij zorgt ervoor. » Clara leunde naar voren, haar stem laag en indringend.
Als deze symptomen aanhouden, doe dan een bloedtest. Misschien is het een tekort of iets anders, voor het geval dat. Op dat moment had Anna Clara’s waarschuwing afgedaan als professionele paranoia, maar nu de verdenkingen toenamen, klonken de woorden van haar vriendin als een sirene.
Hij besloot Clara te bellen, trillend van de pijn in zijn handen terwijl hij tijdens de lunch vanuit het comfort van zijn kantoor belde. ‘Clara, ik ben het,’ zei hij, terwijl hij probeerde zijn hoofd koel te houden ondanks de trilling van zijn stem. « Ik heb je advies nodig, het is dringend. »
« Wat is er aan de hand? » vroeg Clara, en onmiddellijk flitste er een waarschuwing in haar stem. « Gaat het? » Anna aarzelde en flapte er toen de woorden uit. Haar uitputting, chaotische gedachten en de angstaanjagende mogelijkheid dat Hans met haar thee aan het knoeien was…
Clara luisterde zonder onderbreking en haar stilte was gevuld met bezorgdheid. Toen Anna klaar was, sprak Clara voorzichtig, met een ferme maar ernstige stem. Anna, ik wil je niet bang maken, maar het lijkt erop dat je symptomen worden veroorzaakt door kalmerende middelen of slaappillen.
Sommige medicijnen kunnen, vooral als ze regelmatig worden ingenomen, vermoeidheid, geheugenproblemen en zelfs verwarring veroorzaken. Het is niet ongebruikelijk dat ze worden geconsumeerd in eten of drinken. Ze lossen gemakkelijk op zonder een spoor achter te laten.
Anna hield haar adem in, haar hart bonsde. « Denk je dat Hans me zou kunnen drogeren? Ik weet het niet, » zei Clara kalm. « Maar je moet het uitzoeken. »
Stop een paar dagen met het drinken van thee en kijk hoe je je voelt. En beter nog, zorg ervoor dat hij denkt dat je het drinkt. Giet het over als hij niet kijkt, verwissel kopjes, doe wat nodig is om hem te controleren.
En Anna, documenteer alles. Als er iets misgaat, heb je bewijs nodig. Anna bedankte Clara, dacht als een gek en hing op.
