De gedachte dat Hans haar zou kunnen verraden, was als een dolk die haar hart doorboorde. Bij elke klap kronkelde hij. Maar ze kon het toenemende bewijs niet negeren.
Zijn symptomen, zijn vreemde gedrag, thee. Ze besloot de waarheid te ontdekken, hoe pijnlijk die ook was. Die avond, toen Hans zijn thee met zijn gebruikelijke elegantie bereidde, keek Anna hem aandachtig aan.
Zijn bewegingen waren weloverwogen, zelfs theatraal. Zijn warmte nam nu een kunstmatige gloed aan die haar haren overeind deed staan. « Alsjeblieft, schat, » zei hij terwijl hij zijn kopje over de keukentafel schoof; Het porselein klonk zacht tegen het hout.
Dit zal je helpen ontspannen. Je hebt een heel zware dag gehad. Anna nam de mok aan, streek met haar vingers over het warme keramiek, haar zintuigen gescherpt.
De thee rook naar kamille, maar er zat een delicate chemische nasmaak onder. Nauwelijks waarneembaar, maar niet te negeren. Ik herinnerde me Clara’s waarschuwing voor kalmerende middelen.
Hoe gemakkelijk was het om ze op te lossen in een drankje zonder een spoor achter te laten. ‘Bedankt,’ zei hij, terwijl hij een glimlach forceerde die op een masker leek. « Ik zal proberen het in één slok op te drinken. »
Hans zat tegenover haar, zijn blik vreemd intens, alsof hij op een drankje wachtte. Koud zweet stroomde over haar huid, haar hartslag bonsde in haar oren. ‘Dit is het,’ dacht ze en haar vastberadenheid werd sterker.
Hij stond op van de tafel, liep naar het raam van de woonkamer en omhelsde de beker alsof hij van de warmte genoot. Beneden flikkerden de lichten van de stad, in schril contrast met de duisternis van zijn huis. Hij deed alsof hij een slok nam en goot de inhoud in een ingemaakte ficus op de vensterbank; De vloeistof trok geruisloos in de grond en de bladeren van de plant trilden lichtjes.
Na nog een slokje zette ze het lege kopje op tafel, in een poging argwaan te vermijden. « Het smaakt anders vandaag, » zei ze, een beetje huiverend om zijn reactie te peilen. « Misschien ben ik gewoon uitgeput. »
Hans spande zich en zijn glimlach verdween een fractie van een seconde voordat hij weer bij bewustzijn kwam. « Oh, misschien ben ik dit al te lang aan het voorbereiden, » zei hij op een ietwat nonchalante toon. ‘Mogelijk,’ antwoordde Anna, terwijl ze een geeuw onderdrukte om effect te sorteren.
Ik denk dat ik vanavond vroeg naar bed ga. Ze stond op, wiebelde lichtjes om te doen alsof ze het deed, en schuifelde naar de slaapkamer, haar blote voeten geselend over de koude hardhouten vloer. Hans volgde haar met zijn ogen; Een flits van angst verraadde haar kalme gezicht…
Anna zakte in elkaar op het bed, trok de dekens omhoog en vertraagde haar ademhaling om de diepe, slaperige slaap na te bootsen die ze zoveel nachten eerder had ervaren. Haar hart bonsde toen ze Hans in de deuropening voelde zweven, zijn silhouet geschilderd tegen het schemerige licht in de gang. Na een tijdje kwam hij dichterbij, zijn stappen waren stil maar vastberaden.
Hij leunde over haar heen, zijn adem omhulde haar wang met warme, warme adem en schudde zachtjes haar schouder. ‘Anna,’ fluisterde hij met een nauwelijks hoorbare stem. « Slaap je? » Ze lag stil, ademde diep en gelijkmatig, haar lichaam ontspande zich ondanks de adrenaline die door haar aderen stroomde.
Tevreden trok Hans zich terug en sloot stilletjes de deur achter zich. Anna verstijfde en luisterde naar elk geluid. Ze hoorde het zachte gekraak van meubels, het geritsel van papieren en toen een langdurige stilte die haar verontrustte.
Na een paar vermoeiende minuten, zeker dat ze het druk had, gleed ze van het bed, haar blote voeten verhardden op de vloer. Ze glipte de woonkamer in en gluurde om de hoek, terwijl ze gebroken adem inademde. Hans zat achter zijn laptop; De blauwe gloed van het scherm wierp intense schaduwen op zijn gezicht en benadrukte de spanningslijnen die in zijn gelaatstrekken waren gekerfd.
Hij schreef verwoed en doorzocht zijn bestanden, e-mails, bankafschriften en persoonlijke documenten. Anna’s bloed bevroor toen ze zag hoe ze bestanden naar een flashstation kopieerde, foto’s maakte van vertrouwelijke documenten met haar telefoon en andere afdrukte in een slanke leren map. Zijn bewegingen waren snel en professioneel, alsof het niet de eerste keer was dat hij haar vertrouwen had beschaamd.
Ze liep online bankieren binnen en bladerde er met zo’n gemak doorheen dat haar maag zich omdraaide. Ze keek toe hoe hij haar paspoort, belastingaangifte en zelfs een ontwerp van haar testament fotografeerde. Toen hij de leningaanvraag met haar naam erop uitprintte, knikten haar knieën bijna onder haar.
Dit was geen gewoon verraad; Het was een opzettelijke en methodische vernietiging van haar leven. Haar ergste angsten zijn uitgekomen. Hans verborg niet alleen iets; Hij bedacht een sinister plan en beroofde haar terwijl ze sliep.
