Andreea voelde haar hart een sprongetje maken toen ze de kleine Ionuț zag.
De baby sliep, met zijn minuscule wimpers die zachtjes trilden op zijn bleke wangetjes.
Zijn handjes, niet groter dan Alex’ duim, waren tot vuistjes gebald, alsof hij zich voorbereidde om de wereld die hem niet wilde, het hoofd te bieden.
“U mag hem vasthouden,” zei mevrouw Nicoleta met een zachte blik in haar ogen.
Zonder op Alex’ reactie te wachten, stak Andreea haar armen uit en nam het bundeltje aan.
Hij was zo licht, veel kleiner dan hun Sofia.
Een golf van moederlijke bescherming overspoelde haar meteen.
“Hij is zo klein,” fluisterde ze, terwijl de tranen haar ogen prikten.
“Hoe kan iemand zo’n engeltje achterlaten?”
Alex stond stijf naast haar, keek naar het kind met een ingewikkelde uitdrukking – een mengeling van angst, bezorgdheid en, ondanks zijn pogingen afstand te houden, een vleugje tederheid.
“Wie is zijn moeder? Wat is er gebeurd?” vroeg hij uiteindelijk, zijn stem zachter dan eerst.
Mevrouw Nicoleta zuchtte. “Een heel jong meisje.
Ze zei dat ze niet voor hem kon zorgen en tekende de papieren voor afstand meteen na de geboorte.
Ze heeft hem niet eens vastgehouden.”
Op dat moment opende Ionuț zijn ogen – twee diepblauwe, wijze ogen, op een of andere manier wijs voor zo’n kleine baby.
Hij keek recht naar Andreea, toen naar Alex. Hij huilde niet.
Hij keek alleen, alsof hij deze vreemden, die zo intens naar hem keken, aan het beoordelen was.
“Is hij gezond?” vroeg Alex, en Andreea voelde een rilling van hoop in zijn stem.
Dat betekende dat hij het idee niet helemaal afwees.
“Ja, hij is perfect gezond,” antwoordde de verpleegster.
“Alleen had hij een moeilijke start.
Weet je, kinderen voelen of ze geliefd zijn of niet.
Hij heeft dat nog niet meegemaakt.”
Andreea keek Alex aan, zonder woorden, maar met een duidelijke smeekbede in haar ogen.
Hij streek zenuwachtig met zijn hand door zijn haar en stak toen aarzelend zijn vinger uit naar de hand van de baby.
Ionuț greep onmiddellijk Alex’ vinger met een verrassende kracht voor zo’n kleine baby.
Er viel een stilte tussen hen.
Andreea zag hoe de uitdrukking van haar man langzaam veranderde, hoe de muur van weerstand begon te barsten.
“Hoe werkt het proces?” vroeg Alex uiteindelijk, zonder zijn vinger uit de kleine hand te trekken.
“Wat zijn de wettelijke stappen?”
Mevrouw Nicoleta glimlachte, alsof ze altijd al wist wat het resultaat van deze ontmoeting zou zijn.
“Het is een lange weg,” legde ze uit.
“Je moet eerst een verzoek indienen bij de Kinderbescherming.
Er zullen beoordelingen zijn, huisbezoeken, voorbereiding. Maar het is niet onmogelijk.”
Alex en Andreea keken elkaar lang aan.
Er leek een gesprek zonder woorden tussen hen te zijn.
In Alex’ ogen stond nog twijfel, maar ook een zachte berusting.
In Andreea’s ogen – hoop en vastberadenheid.
