In Andreea’s ogen – hoop en vastberadenheid.
“Laten we er thuis over praten,” zei hij tenslotte.
“Met de voeten op de grond en een lijst met wat het allemaal zou betekenen.”
Voor Andreea was dit het dichtst bij een “ja” dat ze op dat moment kon hopen.
Ionuț begon te bewegen in haar armen, maakte kleine geluidjes die een huilbui aankondigden.
“Ik moet hem voeden,” zei mevrouw Nicoleta terwijl ze haar armen uitstak om de baby aan te nemen.
Met duidelijke aarzeling gaf Andreea het kind aan haar.
Het gevoel van verlies was meteen diep en heftig, alsof een deel van haar werd weggerukt.
De terugweg naar haar kamer was stil.
Victoria wachtte haar op, terwijl ze de slapende Sofia wiegde.
“Nou?” fluisterde ze, terwijl ze hun gezichten aftastte.
“We gaan erover praten,” antwoordde Alex, en Andreea voelde een golf van dankbaarheid voor dit kleine compromis.
“Het zegt niets, maar… we gaan praten.”
En Andreea wist, diep vanbinnen, dat hun leven net een onverwachte wending had genomen, maar misschien precies diegene die ze nodig hadden.
Als je het verhaal leuk vond, vergeet het dan niet te delen met je vrienden!
Samen kunnen we de emotie en inspiratie verder verspreiden.
