Andrea Bocelli zingt een laatste afscheidslied voor Elara, het blinde 9-jarige meisje dat elke avond in slaap viel met zijn stem.
Elara Grace was pas negen jaar oud, maar haar ziel leek al deel uit te maken van een grotere wereld, een wereld van muziek en licht. Omdat ze blind geboren was, ervoer ze de wereld anders – door middel van trillingen, melodieën en stiltes. En van alle stemmen waar ze van hield, was die van Andrea Bocelli de zoetste, de puurste. Elke avond, in slaap gesust door zijn liedjes, fluisterde Elara « Con te partirò » (Ik ga met je mee) terwijl ze haar ogen sloot, in de hoop hem ooit live te zien optreden.
Die droom is nooit in haar leven uitgekomen. Een meedogenloze ziekte nam haar veel te vroeg weg, waardoor haar ouders diepbedroefd achterbleven. Haar begrafenis was een intieme, ingetogen ceremonie in een kleine kapel. Maar die dag voltrok zich een stil wonder.
Zonder camera’s, zonder aankondigingen, kwam Andrea Bocelli onopvallend binnen. Hij liep naar de kleine witte kist, legde er een smetteloze roos in en ging achter de piano zitten. Daar zong hij met een bijna hemelse stem « Time to Say Goodbye ». Geen woorden, geen snikken, geen beweging – alleen de muziek zweefde in de lucht, geladen met pijn en vol gratie.
Een gefluister ging door de zaal: « Haar stem droeg zowel pijn als vrede in zich. » Toen de laatste noot wegstierf, stond Bocelli op, boog respectvol voor Elara’s ouders… en liep vervolgens weg, zonder een woord te zeggen.
Een ingetogen afscheid. Maar een moment dat voor altijd in ieders hart gegrift zal staan.
“Elara Grace, het kind dat met haar hart zag: een blauwe melodie meegevoerd door de golven”
Het water kwam als een stille kreet – snel, meedogenloos, en veranderde de stille straten van een Texaans dorp in donkere, woeste stromen. Binnen enkele uren verdwenen de huizen onder een modderige zee. En te midden van de chaos werd het fragiele licht van een klein meisje veel te vroeg gedoofd: Elara Grace, 9 jaar.
Elara was geen kind zoals andere meisjes. Ze was blind geboren en keek niet naar de wereld, maar luisterde ernaar. Waar anderen in de zon renden, bracht Elara uren onbeweeglijk door, met haar koptelefoon op, in slaap gesust door de symfonieën die haar innerlijke landschappen schilderden.
Zijn favoriete wereld had een naam: Andrea Bocelli.
« Hij hield van de kleur blauw, » vertrouwt zijn moeder Rachel toe, met een trillende stem. « Als Bocelli zong, zei hij dat hij blauw zag. Dat zijn stem de kleur blauw was. »
Het was niet zomaar luisteren – het was totale onderdompeling. Ze kende elke nuance van « Con te partirò », elke ademhaling van « The Prayer », dat ze zelf zong met een delicate maar precieze stem, als een vogel die droomt van de hemel. Haar kamer, een blauw heiligdom, baadde in blauw: lakens, gordijnen, kerstverlichting… En boven haar bed hing een zorgvuldig ingelijste poster van Andrea Bocelli als een icoon.
