« Op een dag zei hij tegen me: ‘Mam, als ze zingt, vergeet ik dat ik blind ben. Het is alsof ze met haar stem schilderijen voor me maakt.’ Hoe kan ik dit allemaal uitleggen? »
Op de dag van de tragedie had Elara net op school gezongen. Gekleed in een koningsblauwe jurk zong ze « Ave Maria » voor haar klasgenoten. Een noot bleef in de lucht hangen… een laatste, ontroerende noot.
Een paar uur later brak de storm los. Hun buurt stond ‘s nachts onder water. Rachel herinnert zich hoe ze Elara en haar kleine broertje vastgreep en probeerde te ontsnappen uit het ijskoude water, waar ze tot hun middel in stonden. Een plotselinge golf sleurde hen mee. Toen ze weer boven water kwam… was Elara verdwenen.
“Het was daar… en toen… niets.”
Reddingswerkers zochten de hele nacht. ‘s Morgens vonden ze haar, opgerold bij de wortels van een oude eik, nog steeds met haar kleine blauwe muziekspeler in haar hand.
Zijn verhaal ontroerde de gemeenschap. Een lokale tv-zender zond zijn versie van « Time to Say Goodbye » uit, en iemand stuurde het door naar Bocelli’s team. Niemand verwachtte een reactie.
Maar drie dagen later gebeurde het ondenkbare.
Tijdens de intieme ceremonie in de dorpskerk, toen Rachel zich voorbereidde om te spreken, viel er een stilte. Een figuur stapte naar voren: lang, gekleed in zwart. Het was hij. Andrea Bocelli.
Zonder een woord te zeggen legde hij een lichtblauwe roos op Elara’s kist, liep naar de piano en ging zitten. Met gesloten ogen zong hij « Het Gebed », met een stem zo puur dat de tijd leek stil te staan. Sommigen huilden onbedaarlijk. Anderen bleven roerloos staan, overmand door emotie. Zelfs zij die hem niet kenden, voelden de kracht van het moment.
Toen de laatste noot wegstierf, boog Andrea zachtjes haar hoofd… en vertrok. Geen toespraken. Geen camera’s. Gewoon een stil afscheid van een klein meisje dat een hele wereld in haar stem had gevonden.
Buiten was de regen gestopt. Een zonnestraal drong aarzelend door de wolken heen.
En heel even leek het alsof Elara’s wereld – van muziek, blauw en innerlijk licht – de onze had omarmd.
‘Ze hield van blauw,’ fluisterde Rachel. ‘Ze hield van de muziek… en ze hield van hem. Ik denk dat ze weet dat hij hier is.’
In de weken die volgden, werd een muur van haar school omgetoverd tot een muurschildering: een wervelende blauwe lucht, fladderende noten en het discrete silhouet van een klein meisje met een bloem. Daaronder de woorden die Elara ooit aan haar lerares had toevertrouwd:
« Je hebt geen ogen nodig om schoonheid te zien. Een lied is genoeg. »
