Iemand heel klein kwam dichterbij.
Een stoel schraapte over de grond.
Een zacht kreuntje van inspanning.
Toen verbrak een heldere, onverschrokken stem de duisternis:
Eet je alleen?
Mateo draaide zich geschrokken om naar het geluid, niet wetend hoe hij moest reageren.
‘Ik ga naast je zitten,’ verklaarde de stem vol zelfvertrouwen.
Weer een schrammetje.
Kleine beentjes klimmen omhoog.
Een trotse zucht van verlichting.
“Oké. Ik ben aan de beurt.”
Vijf simpele woorden.
Toch doorbraken ze een stilte die zich zeven lange jaren rond zijn hart had verhard.
‘Wie… ben jij?’ vroeg Mateo zachtjes.
‘Ik ben Lily ,’ zei ze trots. ‘Ik ben twee. En jij?’
“Eenenvijftig.”
‘Wauw. Dat is echt oud.’
Toen, zachtjes:
‘Maar dat is oké. Mijn opa is ook oud en ik hou van hem.’
Voordat Mateo kon antwoorden, klonken er haastige voetstappen door de gang.
“Lily! Waar ben je—oh—”
De vrouw stopte abrupt.
Haar dochter zat naast de blinde miljardair.
Kleine handjes rustten op tafel.
Heel comfortabel.
‘Het spijt me zo, dokter Alvarez,’ riep de vrouw haastig. ‘Ik was aan het schoonmaken en ze glipte weg. Lily, je moet nu meteen naar beneden komen!’
‘Nee,’ zei Lily vastberaden, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. ‘Ik ga met hem eten.’
“Lily, alsjeblieft—”
‘Mama,’ zei ze ernstig, ‘hij is alleen. Niemand zou alleen moeten eten. Dat is triest.’
Die woorden troffen Mateo harder dan welke mislukking in de directiekamer dan ook.
Harder dan medelijden.
Harder dan verlies.
Zeven jaar.
Zeven jaar lang durfde niemand naast hem te zitten.
Zeven jaar lang sprak niemand de waarheid zo openlijk uit:
Hij bestond wel, hij
leefde niet.
Alleen een kind was dapper genoeg geweest om het te zeggen.
Mateo stak voorzichtig zijn hand op. ‘Het is goed, Ana ,’ zei hij, terwijl hij haar stem terugvond. ‘Ze mag blijven.’
Ana verstijfde. « Weet je het zeker? »
‘Heel zeker,’ zei hij zachtjes. ‘Niemand zou alleen moeten eten. Toch, Lily?’
Lily straalde zo fel dat hij het bijna kon voelen.
‘Houd je van aardappelen?’ vroeg Mateo.
‘Ik hou van friet,’ antwoordde ze eerlijk. ‘Deze zijn te zacht.’
