Voor het eerst in jaren trok de hoek van zijn mond omhoog.
Niet helemaal een glimlach.
Maar wel bijna.
‘Samuel,’ riep Mateo, ‘kun je frietjes meenemen voor onze gast? En sinaasappelsap?’
Lily klapte in haar handen.
Ana drukte een hand voor haar mond, overmand door emotie.
De rest van het diner liep uit op vragen die alleen een peuter zou kunnen stellen:
‘Waarom beweeg je je ogen niet?’
‘Waarom kijk je me niet aan?’
‘Waarom draag je een zonnebril binnen?’
Mateo antwoordde zonder aarzeling: « Omdat ik niets kan zien, Lily. »
Ze zweeg twee seconden.
Vervolgens gleed ze van haar stoel, kwam dichterbij en omvatte voorzichtig zijn gezichtje met haar kleine handjes.
‘Dan zal ik het voor je nakijken,’ zei ze.
Zomaar.
Een belofte.
De gelofte van een kind die zeven jaar van leegte doorbrak.
Die avond at Mateo niet alleen.
En toen hij later in bed lag, merkte hij iets opmerkelijks op:
Het landhuis was nog steeds stil,
maar voor het eerst in jaren voelde de stilte niet pijnlijk aan.
Want nu
had hij iets om op te wachten.
Lily kwam de volgende avond terug.
En de avond daarna ook.
Altijd om zeven uur.
Altijd klom ze naast hem in de stoel.
Altijd vulde ze het huis met gelach, scheve schoenen, vergeten speelgoed en een warmte waarvan Mateo zich niet realiseerde dat hij er zo naar verlangde.
En Mateo begon –
langzaam, stilletjes –
weer te leven.
Wat hij toen nog niet wist,
was dat dit kleine meisje en haar moeder op het punt stonden alles te veranderen.
Zijn hart,
zijn thuis,
zijn toekomst
en zelfs het imperium dat hij meende te beheersen.
Want als het verleden terugkeerde om af te breken wat hij net was begonnen op te bouwen,
zou Mateo een keuze moeten maken:
Blijf veilig in het donker,
of vecht voor het licht dat hem eindelijk had gevonden.
