Zeven jaar lang verliep elke nacht in het leven van Mateo Alvarez precies hetzelfde.
Hij werd precies om zes uur wakker – niet omdat hij dat wilde, maar omdat zijn lichaam routine had aangeleerd als overlevingsmechanisme. Zijn hand bewoog automatisch naar rechts, landde op de wekker, zette hem uit en gaf zich over aan de zware stilte die hem sinds het ongeluk had omhuld.
Blote voeten raakten de koude steen.
Tien stappen vooruit.
Rechtsaf.
Vier stappen naar de wastafel.
Niets werd aan het toeval overgelaten.
Niets werd geïmproviseerd.
Als je niets kunt zien, is wanorde niet alleen ongemakkelijk, maar ook
gevaarlijk.
Zelfs het douchen volgde een vaste volgorde, zo nauwkeurig als een medische procedure. Zeep altijd links. Handdoek op het tweede rek. Kleding elke ochtend precies op dezelfde manier klaargelegd: een fris, antracietkleurig overhemd, een nette pantalon en gepoetste schoenen die meer waard waren dan de huur van de meeste mensen.
Onberispelijk.
En onzichtbaar.
De trap af – eenentwintig treden. Niet meer, niet minder. Beneden wachtte Samuel , de butler, die hem met geoefende hartelijkheid begroette.
“Goedemorgen, dokter Alvarez.”
‘Goedemorgen,’ antwoordde Mateo beleefd maar afstandelijk.
Het ontbijt was klaargemaakt alsof er gasten verwacht werden: verse broodjes, sterke koffie, sap en boter stonden keurig op tafel. Maar Mateo at alleen en luisterde naar de echo van zijn ademhaling die weerkaatste tegen de muren van een landhuis dat meer aanvoelde als een graf dan als een thuis.
Om half acht zat hij achter zijn bureau.
De computer zoemde.
Een synthetische stem las e-mails, contracten en winstmarges voor.
Mateo leidde een wereldwijd textielbedrijf zonder ooit een enkele stof aan te raken of te zien. Hij typte sneller dan de meeste ziende managers, nam meedogenloze beslissingen en vergaarde een fortuin dat nergens heen kon.
De lunch verliep in stilte.
De avond volgde.
En toen brak het uur aan dat hij het meest haatte.
Diner.
Aan de tafel konden veertien mensen zitten.
Zeven jaar lang was er maar één stoel bezet geweest: die van hem.
Aan de andere kant, ver buiten bereik, stond nog een stoel die onaangeroerd was gebleven. Leeg. Als een herinnering die niemand erkende.
Op een volkomen gewone avond, net toen Mateo zijn vork optilde, hoorde hij iets onmogelijks.
Kleine voetsporen op marmer.
Hij verstijfde.
