Adam was een tijdje verlamd. Hij keek naar een oude foto in zijn hand, alsof hij een geest uit het verleden had gezien. Zijn gezicht verbleekte en zijn ogen werden leeg. Eliza keek hem aan met een mengeling van bezorgdheid en nieuwsgierigheid.
Hoe kom je aan deze foto? “Wat is het?”vroeg hij eindelijk zachtjes, bijna in een fluistering.
“Het was van mijn moeder.”Dit zijn mijn ouders. Ik nam ze overal mee naartoe.
Adam ging langzaam overeind zitten, alsof zijn benen hem niet wilden gehoorzamen.
“Hoe heette je vader?”Wat is het?”vroeg hij, ook al leek hij het antwoord al te weten.
Julian Morris. Hij verdween voor ik geboren werd. Ik heb hem nooit ontmoet. Hij liet mama alleen op het moeilijkste moment.
Adam sloot zijn ogen. Hij haalde diep adem, alsof hij zijn gedachten op orde wilde brengen.
“Mijn vader heette ook Julian Morris”, zei hij uiteindelijk. Maar niemand heeft me ooit verteld dat hij een tweede familie had.
De woorden hingen in de lucht. Eliza bevroor. Haar hart begon sneller te kloppen, alsof ze voelde dat alles op het punt stond te veranderen.
“Zeg je dat?..? ze brak.
– Elisa… Misschien zijn we broers en zussen.
De stilte tussen hen was diep en zwaar. Eliza keek naar de foto en toen naar Adam.
– Ik weet niet wat ik moet zeggen. Mijn hele leven heb ik het gevoel dat er iets ontbreekt. En nu…
“Misschien is dat de reden waarom onze wegen elkaar kruisten,” zei Adam zachtjes. – Misschien is het niet toevallig.
Ze benaderde hem, keek hem recht in de ogen.
“Ik wil mezelf niet voor de gek houden. Ik heb bewijs nodig, niet alleen gissingen.
Adam greep in zijn portemonnee en haalde een oude envelop eruit.
– Na de dood van mijn vader, vond ik het in zijn spullen. Ik heb het nooit geopend. Nu… Ik denk dat het tijd is.
Met trillende handen scheurde hij de envelop open. Binnenin was een vel vergeeld papier, geschreven in een nette handschrift:
* “Lieve Anna,
Het spijt me. Ik weet dat ik je teleurgesteld heb op het meest ongelegen moment. Ik had niet de moed om tegen alles op te staan.
Maar ik ben nooit gestopt met van jou te houden-jij en onze baby. Ik hoop dat je me op een dag vergeeft.
Uw,
Julian.”*
Eliza sloot haar ogen. Tranen stroomden over haar wangen.
“Dus het is waar…”fluisterde ze. “Hij is niet weggelopen van de haat. Hij was gewoon bang.
Adam kneep in haar hand.
“Hij was bang… Net zoals ik vaak bang ben. Maar nu wil ik niet meer bang zijn. Als we echt een familie zijn… Ik wil dat we echt zijn.
Ze zaten in stilte, dichter bij elkaar dan ooit tevoren. Na een tijdje sprak Eliza:
Ik wil naar de stad waar hij geboren is. In Urichsdorf. Misschien herinnert iemand zich dat nog.…
Adam knikte.
“Ik ga met je mee.”We gaan samen op zoek naar antwoorden.
