De ironie was ondraaglijk: haar eigen zoon had haar hier zelf naartoe gereden – onbewust naar de vergadering gebracht die hem mogelijk uit zijn greep zou kunnen halen. Margaret slikte moeizaam. Ze dacht aan haar man, Thomas, die altijd zei: ‘Je hebt meer ruggengraat dan je denkt, Maggie.’
Toen ze de terminal binnenstapte, vulden de geur van sterke koffie en het verre geratel van rollende koffers haar zintuigen. Dit was de eerste keer in maanden dat Margaret iets voelde dat er niet was: vastberadenheid.
Ze was het zat om te zwijgen.
In het café bij Gate C20 zag Margaret Janet Price. Janet stond op om haar te begroeten en stak haar hand uit.
« Mevrouw Sullivan, blij dat u er bent », zei ze.
Margaret liet zich in de stoel tegenover haar zakken. Ze dwong zichzelf te spreken. « Ik heb geen geld. Mijn zoon regelt alles. Ik weet niet eens hoe ik je moet betalen. »
Janet keek haar strak aan. « Maak je daar vandaag geen zorgen over. Ik wil eerst het volledige plaatje zien. Vertel me wat er is gebeurd. »
Margaret vertelde Janet over de maanden na Thomas’ dood, hoe Daniel was ingesprongen. Aanvankelijk was ze dankbaar geweest – bankafschriften overweldigden haar, verzekeringsformulieren sloegen nergens op. Maar geleidelijk aan besefte ze dat ze geen inspraak had in haar eigen zaken. Daniel nam haar bij hem in huis, verkocht haar auto zonder te vragen en stuurde haar post om. Christine begon haar meer als onbetaalde hulp te behandelen dan als haar schoonmoeder.
« Ze geven me twintig dollar per week, » fluisterde Margaret. « Ik kan mezelf geen nieuwe jurk kopen zonder het te vragen. Als ik klaag, zegt Daniel dat ik dramatisch doe, dat hij me ‘beschermt’. »
Janet krabbelde aantekeningen. « Heb je nog bezittingen op je naam staan? »
Margaret schudde haar hoofd. « Hij liet me papieren ondertekenen. Ik begreep niet wat ze inhielden. »
« Het klinkt als financiële uitbuiting, mevrouw Sullivan. U kunt mogelijk juridische stappen ondernemen. We kunnen een verzoek indienen om de toegang tot uw rekeningen te herstellen. Indien nodig stappen we naar de rechter. »
Rechtbank. Advocaat. Rechten. De woorden troffen Margaret als een windvlaag. Maandenlang had ze zich als een geest in haar eigen leven gevoeld, zwevend van de ene klus naar de andere. Maar nu vertelde iemand haar dat ze niet gek was, dat wat Daniel had gedaan niet alleen wreed was, maar ook onwettig.
“Moet ik dan… tegen hem getuigen?” vroeg Margaret zachtjes.
« Misschien. Maar je bent niet de enige. En vergeet niet: je mond opendoen is misschien wel de enige manier om jezelf te beschermen. »
Margaret knikte. Ze dacht aan de kleinkinderen – de lieve Emily, Jacob en Sarah. Wat zouden zij ervan vinden als oma hun vader voor de rechter zou dagen?
« Het gaat er niet om je zoon te straffen. Het gaat erom jou je onafhankelijkheid terug te geven », zei Janet.
De woorden waren een reddingslijn. Margaret klemde de warme koffiekop tussen haar handpalmen.
« Dan gaan we dat doen, » zei ze.
Twee weken later kwam de confrontatie. Margaret was in stilte te werk gegaan, met Janets begeleiding. Ze diende verzoeken in en bevroor bepaalde overboekingen. Ze had het Daniel niet verteld – tot de dag dat de officiële brief bij hem thuis arriveerde.
Daniel stormde die avond haar kamer binnen met een rood gezicht. « Wat is dit, mam? Een advocaat? Rechtbankpapieren? Je klaagt me aan? »
Margaret ging rechtop zitten. Voor de verandering kromp ze niet ineen onder zijn woede. « Ik ga je niet aanklagen, Daniel. Ik pak mijn leven terug. »
« Na alles wat we voor je hebben gedaan, is dit hoe je ons terugbetaalt? », zei Christine.
Margaret dwong zichzelf om hen in de ogen te kijken. « Je hebt mijn geld, mijn onafhankelijkheid afgepakt. Je hebt me het gevoel gegeven dat ik een last was. Daar is nu een einde aan. »
