Daniels stem brak. « Ik beschermde je! Je snapt niks van financiën – papa regelde dat altijd. »
« Je vader vertrouwde me, » zei Margaret scherp. « En hij vertrouwde erop dat jij me zou eren, niet controleren. »
Voor het eerst leek Daniël onzeker.
Christine grijnsde echter. « Prima. Wil je het gezin ruïneren? Ga je gang. Verwacht alleen niet dat wij de rotzooi opruimen als je faalt. »
« Ik faal niet. Ik spreek me uit. En als dat het gezin ruïneert, dan was het misschien helemaal geen gezin », antwoordde Margaret.
De weken die volgden waren vermoeiend – vol rechtszittingen, eindeloos papierwerk en moeizame gesprekken. Toch begonnen de zaken langzaam te verbeteren. Janet ontdekte verdachte geldoverboekingen die Daniel van Margarets rekening naar zijn eigen rekening had gedaan. Na het bewijsmateriaal te hebben bestudeerd, oordeelde de rechter in Margarets voordeel en gaf haar weer de volledige controle over haar financiën.
Margaret vestigde zich al snel in een bescheiden appartement in een seniorencomplex aan de rand van de stad. Het was niet het huis dat ze met Thomas had gedeeld, maar het was wel haar eigen huis. Ze vulde het met ingelijste familiefoto’s, Thomas’ oude relaxfauteuil en een kleurrijke quilt die ze jaren eerder had genaaid.
Het leven was verre van perfect – familiebijeenkomsten voelden ongemakkelijk en Daniels bezoekjes werden schaars. Toch kwamen Emily en Jacob soms na schooltijd langs met koekjes en gelach. Op die momenten wist Margaret dat ze de juiste beslissing had genomen.
Op een rustige zondag, terwijl ze op haar balkon thee zat te drinken, riep een buurvrouw: « Heb je er nooit spijt van gehad dat je de boel hebt opgeschud? »
Margaret glimlachte zachtjes. « Nee, » antwoordde ze. « Boten horen te varen. Laat ze te lang stilstaan en ze zinken. »
Terwijl de zon naar de horizon zakte, dacht ze aan al die grootmoeders die te lang zwegen: Spreek je uit, drong ze er in haar hart op aan. Ook al trilt je stem. Vooral dan.
