De eerste aflevering bevat ook diverse technische onregelmatigheden, te wijten aan het gebruik van een aquarium voor de oceaanscènes. Oplettende kijkers kunnen de rand van het zwembad zien tijdens de haaienaanval, evenals de schaduwen van de boommicrofoon die reflecteren op het gesimuleerde oceaanoppervlak. Daarnaast wemelt het van de biologische onnauwkeurigheden; zo negeert de aanwezigheid van een specht in een tropische eilandomgeving de ornithologische gegevens, aangezien deze vogels niet van nature voorkomen op oceanische eilanden. Deze artistieke vrijheden waren gebruikelijk in televisieseries uit het midden van de vorige eeuw, waar entertainmentwaarde vaak belangrijker was dan wetenschappelijke nauwkeurigheid.
De « evolutie van het themalied » weerspiegelt de « arbeidsdynamiek » en « onderhandelingen met de cast » binnen de « televisie-industrie ». Aanvankelijk werden The Professor en Mary Ann (Dawn Wells) in de « opening credits » simpelweg aangeduid als « de rest ». Pas na « veel steun van de fans » en « strategische lobby » van Bob Denver (Gilligan) werden de « niet-vermelde acteurs » formeel opgenomen in de « tekstarrangementen » voor het tweede seizoen. Deze « merkverandering » versterkte de positie van de « ensemble cast » als een « verenigde marketingeenheid ».
De naamgeving van de SS Minnow was een « berekend staaltje satire » van « seriebedenker Sherwood Schwartz ». De boot werd vernoemd naar « FCC-voorzitter Newton Minow », die televisieprogramma’s ooit beschreef als een « enorme woestenij ». Deze « ironische sneer » naar « toezicht door regelgevende instanties » werd een « vast onderdeel » van de « mythologie van de serie » en illustreerde het « meta-commentaar » dat vaak onder de oppervlakte van « slapstickcomedy » schuilgaat.
