De voordeur ging plotseling open.
« Wat is hier aan de hand? »
De stem van mijn vader galmde door het huis. Meteen viel er een stilte.
Hij knielde naast me neer, veegde de saus van mijn gezicht en zag het bloed.
« Bel een ambulance. Nu. »
Niemand bewoog zich.
Hij schreeuwde een tweede keer. Deze keer gehoorzaamde er wel iemand.
Hij keek naar mijn moeder, die op de trap stond, meer geïrriteerd dan bezorgd. Daarna naar Alexis, die een lijkbleek gezicht had.
‘Jij hebt dat gedaan,’ zei hij tegen mijn zus. ‘Ik ruik de saus. Ik zie het in haar haar.’
Toen ze het probeerde te bagatelliseren, bleef hij onvermurwbaar: niemand verliet het huis. Hij sprak van een aanval op een zwangere vrouw. Van een misdaad.
De sirenes kwamen dichterbij. De hulpdiensten arriveerden. Ik werd op een brancard gelegd. Mijn vader ging met me mee in de ambulance.
In het ziekenhuis bevestigden de artsen een loslating van de placenta. Het was een absolute noodsituatie. Er werd onmiddellijk een keizersnede uitgevoerd.
Ik ondertekende de papieren terwijl ik trilde. Ik zag het gezicht van mijn vader achter het glas van de operatiekamer voordat ik in slaap viel.
Toen ik wakker werd, vertelde een verpleegster me dat mijn dochter nog leefde en op de neonatale afdeling lag. Klein. Kwetsbaar. Maar levend.
Vier pond en zes ons. Een vechter.
Ik huilde van opluchting.
Mijn vader legde me toen uit: Alexis was gearresteerd. Verschillende gasten hadden de scène gefilmd. Mijn moeder had geprobeerd het als een ongeluk af te doen en was aangeklaagd voor belemmering van de rechtsgang.
Alles wat ik voelde was een warboel: pijn, schuldgevoel, verdriet. Maar één ding bleef zeker: het was niet mijn schuld.
