De weken die volgden waren een hectische periode vol ziekenhuisbezoeken, rechtszaken en slapeloze nachten. Mijn man moest met spoed terugkeren van zijn missie. We brachten een hele maand door op de neonatale afdeling.
Alexis werd schuldig bevonden. Ze werd veroordeeld tot gevangenisstraf. Mijn moeder verdedigde haar tot het bittere einde, loog onder ede en probeerde het bewijsmateriaal te vernietigen.
Mijn vader heeft een scheiding aangevraagd.
Langzaam maar zeker kreeg een nieuw leven vorm. Een rustiger leven. Een veiliger leven. Een leven zonder geschreeuw of partijdigheid.
Mijn dochter is groot geworden. Sterk. Nieuwsgierig. Levendig.
Ik heb therapie gevolgd voor het trauma. Ik heb geleerd dat overleven niet betekent vergeten, maar weigeren het verleden het heden te laten beheersen.
Ik heb mijn zus nooit meer teruggezien. Ik heb alle contact met mijn moeder verbroken.
In plaats daarvan heb ik een gezin opgebouwd dat gebaseerd is op respect, bescherming en onvoorwaardelijke liefde.
Soms komt de grootste bevrijding voort uit de pogingen van degenen die ons proberen te vernietigen.
Die dag wilde mijn zus me vernederen.
Uiteindelijk bood ze me iets anders: vrijheid.
