Ik was acht maanden zwanger toen ik nietsvermoedend een reüniefeest van de universiteit binnenliep dat bij mijn ouders thuis werd gehouden. Op het moment dat ik de woonkamer binnenstapte, wist ik dat ik niet welkom was.
Zo’n dertig mensen stonden met wijnglazen in hun handen te lachen en te kletsen onder versierde slingers. Een glinsterend spandoek droeg de tekst: « Reünie van de lichting van 2015 ». De gesprekken verstomden abrupt. Blikken dwaalden af naar mijn bolle buik.
Het gelach begon. Vingers wezen naar mijn lichaam. Een vrouw in een rode jurk giechelde en zei dat ik eruitzag alsof ik een hele watermeloen had ingeslikt. Een ander vroeg of « het bewoog ».
Instinctief deinsde ik achteruit, mijn hand op mijn buik. Mijn zus, Alexis, kwam toen naar me toe. Mooi, onberispelijk, zelfverzekerd. Haar uitdrukking veranderde in een oogwenk van verbazing naar woede.
« Jij nutteloze vrouw met die enorme buik. Je hebt mijn feest verpest. »
Voordat ik kon antwoorden, greep ze de nog hete juskom van tafel – die van onze grootmoeder – en goot de gloeiendhete saus over mijn hoofd. De pijn was onmiddellijk en verblindend.
Ik gilde, hief mijn armen op om mijn buik te beschermen en verloor mijn evenwicht.
Ik ben van de trap gevallen.
Mijn schouder stootte tegen een trede, mijn heupen tegen een andere, en toen knalde mijn buik met een ruk tegen de rand van een trede. Ik voelde iets knappen. Mijn vliezen braken. Toen begon het bloed te stromen.
Ik lag onderaan de trap, doorweekt van saus en bloed, terwijl het gelach boven me voortduurde.
Mijn moeder snauwde, op een geïrriteerde toon: « Ze is zo dramatisch. »
Alexis voegde eraan toe: « Eindelijk een beetje vermaak. »
Iemand maakte een foto. De flitser ging af.
En toen besefte ik iets vreselijks: mijn baby bewoog niet meer.
